[folaani]

بقول یک طرفی، آنچه که مرا نکشد مرا قویتر خواهد ساخت!
من سعی میکنم این روش را در زندگی بکار بگیرم.

من با تن آسایی مخالفم. کاملا غیرخردمندانه است.
ما باوجود تمام علم و فناوری، و به اصطلاح تمدنمان، هنوز هم به سلامت و قدرت جسم خویش اکیدا وابسته هستیم و این قدرت و سلامت هم با تن آسایی تامین بهینه نمیگردد.

هنوز هم ارزشمندترین سرمایهء ما، و هم بزرگترین نقطهء ضعف ما، بدن ماست.
اما بدن آدمی بسیار انطباق پذیر است و میتوان آنرا آموزش داد. با سختی و فشار میتوان قابلیت های آنرا بسیار بالا برد، که در نتیجه کیفیت خود آدمی و زندگی اش هم بسیار بالا میرود.

بدن ما هنوز هم با ارزشترین دارایی ماست.
هیچ چیزی جای آنرا نمیگیرد.
اگر بخواهیم سرمایه گذاری کنیم، چرا این سرمایه گذاری را روی بدن خود نکنیم؟

آزادی و سلامت فکر و اندیشه چه وقت ممکن است وقتی ما هنوز از خشونت و رنج میترسیم؟ وقتی هنوز روحیهء جنگندگی کامل را نداریم؟ وقتی هنوز بر بدن خود، تسلط نداریم؟

البته این مسائل روحی-روانی نیز هستند، اما همچنان اینها نیز ارتباط تنگاتنگی با سلامت و قدرت و مهارت فیزیکی دارند و یا حداقل یک راه کارا و بهینه برای رسیدن به آنها، از همین مسیر هنرهای رزمی میگذرد.