[Mehrbod]

یک نکته در حاشیه‌ی بحث به نظرم می‌رسد: کارکرد «توهین به مقدسات» در تقدس‌زدایی بخاطر اثر روان‌ضربه‌ای ِ آنست. علم و منطق هر دو فاقد این اثر هستند، پس ما با دو نوع مختلف از روشنگری روبرو هستیم، آگاهی منتج از توهین نوعی آگاهی ناگهانی‌ست(sudden)، اما همان ِ برآمده از تعلم تدریجی(gradual). این دستکم یک تفاوت بنیادین میان این دو روش ِ نقد است که آن‌ها را با هم غیرقابل قیاس می‌کند: اینها کارکردهایی ناهمگون دارند و اینکه «شاید» به نتیجه‌ای یکسان برسند دلیل یکی بودن آن‌ها نیست.

آری امیر جان، ولی به هر روی هر دو در راستای آماج ما پیش میروند.

یکی از فند ناگهانی سود میبرد، یکی از پیگیر یا همان gradual.

نکته این است که ایندو تنها دو رویکرد گوناگون هستند که هر کدام برای برخی از آدمها بهتر کار میکنند. روی آروین شخصی من و آمارگیری از همین
انجمن و دیگر دوستان بی‌دینم در گسترش خردگرایی + نگاه به تاریخ جهان و رنسانس و فاکتورهای دیگر اینگونه می‌برآید که فند ناگهانی بیشتر
زمانها و روی بیشتر آدمها در بازه زمانی کوتاه بهتر کار میکند، رویکرد پیگیر نیز با توان کمتری ولی در تراز گسترده‌تر و بازه زمانی بلندتر کار میکند.

برای نمونه نمیدانم دانشگاه‌های ایران را دیده باشید یا نه. استاد دارد فرگشت می‌آموزاند، ولی دانشجو نمیتواند از
فرگشت به فرجام‌یابی «آفریدگاری نیست» برسد، چرا که بخش‌های گسترده‌ای از مغزش را خرافه‌ها و ترسهای پنهان گرفته‌اند.

من از میان سد دانشجو یکی را هم ندیده‌ام که بتواند هتا یک پیوند ساده میان فرگشت و آتئیسم بیابد.