08-09-2012, 11:01 PM
[URL="http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150956152410373&set=a.80635425372.90562.724925372&type=1&relevant_count=1&ref=nf"]مرگ
[/URL]
برای نوشتن این پست ابتدا لازم است 2 نکته را توضیح بدهم.
نخست آنکه دوستانی که از نردیک با بنده آشنائی دارند بخوبی این واقعیت را تصدیق می کنند که به صفت شخصی برخوردار از روحیه «بی ترسی» هستم. نمی گویم نترسم. چون به روایت از علی ابن ابیطالب وقتی از ایشان پرسیدند: مومن می تواند ترسو باشد؟ ایشان پاسخ داد مومن می تواند بترسد اما نمی تواند ترسو باشد. به این معنا که زمانی شما در حال گذشتن از خلوتی هستید ناغافل گربه ای به طرف شما می پرد و طبیعتا ممکن است در مقام واکنش شوکه شده و بترسید اما مومن به اعتبار ایمانش به قدرقدرتی خداوند نمی تواند ترسو باشد.
مضاف بر «بی ترسی» یکی دیگر از روحیان بنده جسارت است که این فرصت را به بنده داده که در برخورد با پدیده ها ملاحظه کار نبوده و بدون پروا در هر سوراخ ناشناخته ای نیز دست فرو کنم.
ویژگی دیگر بنده عدم اعتقادم به خواب و دنیای خواب است به همین دلیل هیچ وقت در زندگی اعتباری برای خواب دیدن هایم قائل نبوده ام و باز به همین دلیل هم هیچ وقت اعتباری برای تعبیر خواب قائل نبودم .
علی ایحال شب گذشته با دیدن خوابی عجیب برای نخستین بار مفهوم ترس را که متوجه شدم تا چه اندازه با آن غریبه بودم را در بالاترین و هولناک ترین سطح حس و تجربه کردم!
خواب دیدم روی تختی از سنگی سیاه خوابیده ام در حالی که ملک الموت در هیبت یک «سیاهی خاموش» بالای سرم ایستاده و در حال گرفتن جان از بدنم بود. خروج جان از بدنم را بوضوح و دقیق حس می کردم. یک حرکت بطئی که از سرم شروع شد و به طرف پائین بدنم در حال حرکت بود. خروج تدریجی جان از بدن را با فرو رفتن در یک سیاهی پر مهابت و خوفناک فهم می کردم. سیاهی پر رمز و راز و ناشناخته که پمپ کننده ترسی سنگین و ناشناخته به وجودم بود. در آن لحظات خود را در یک تنهائی مطلق می دیدم. هیچ کس و هیچ چیزی در آن سیاه چاله ای که بتدریج فرو می رفتم مشهود نبود و فقط با صدای بلند «لااله الا الله» می گفتم. در اوج وحشت بودم تا آنکه وقتی حرکت خروج جان از بدن به دست هایم رسید ناگهان صدای پسرم را شنیدم که من را صدا می زد. چند بار که صدایم زد ناگهان متوجه شدم در خوابم و از خواب پریدم و ملاحظه کردم همسر و پسرم با نگرانی بالای سرم هستند و از فریادهای «لااله الا الله» بلند من در آن وقت شب، بیدار و سراسیمه شده بودند و با صدای پسرم از خواب بیدار شده بودم!
WOW
تازه متوجه شدم همه آن مهابت و وحشت «خواب» بوده. جالب آن بود که دست هایم در آن لحظه که از خواب پریدم حالت لمس و خواب رفتگی داشتند و نیم ساعتی طول کشید تا به حالت نخست و طبیعی بازگشتند.
نکته جالب تر آن بود که علی رغم همه حس ترس و وحشت موجود در این خواب با بیدار شدنم بلافاصله آن حس مُبدل به حسی خوب شد! و از کلیت آن خواب احساس خوبی می کردم.
نمی دانم معنا و دلیل چنین خوابی چیست؟ اما لااقل رویت چنان خوابی این حسن را داشت که در کمین بودن ناغافلانه مرگ را گوشزدم کرد.
التماس دعا
[/URL]
برای نوشتن این پست ابتدا لازم است 2 نکته را توضیح بدهم.
نخست آنکه دوستانی که از نردیک با بنده آشنائی دارند بخوبی این واقعیت را تصدیق می کنند که به صفت شخصی برخوردار از روحیه «بی ترسی» هستم. نمی گویم نترسم. چون به روایت از علی ابن ابیطالب وقتی از ایشان پرسیدند: مومن می تواند ترسو باشد؟ ایشان پاسخ داد مومن می تواند بترسد اما نمی تواند ترسو باشد. به این معنا که زمانی شما در حال گذشتن از خلوتی هستید ناغافل گربه ای به طرف شما می پرد و طبیعتا ممکن است در مقام واکنش شوکه شده و بترسید اما مومن به اعتبار ایمانش به قدرقدرتی خداوند نمی تواند ترسو باشد.
مضاف بر «بی ترسی» یکی دیگر از روحیان بنده جسارت است که این فرصت را به بنده داده که در برخورد با پدیده ها ملاحظه کار نبوده و بدون پروا در هر سوراخ ناشناخته ای نیز دست فرو کنم.
ویژگی دیگر بنده عدم اعتقادم به خواب و دنیای خواب است به همین دلیل هیچ وقت در زندگی اعتباری برای خواب دیدن هایم قائل نبوده ام و باز به همین دلیل هم هیچ وقت اعتباری برای تعبیر خواب قائل نبودم .
علی ایحال شب گذشته با دیدن خوابی عجیب برای نخستین بار مفهوم ترس را که متوجه شدم تا چه اندازه با آن غریبه بودم را در بالاترین و هولناک ترین سطح حس و تجربه کردم!
خواب دیدم روی تختی از سنگی سیاه خوابیده ام در حالی که ملک الموت در هیبت یک «سیاهی خاموش» بالای سرم ایستاده و در حال گرفتن جان از بدنم بود. خروج جان از بدنم را بوضوح و دقیق حس می کردم. یک حرکت بطئی که از سرم شروع شد و به طرف پائین بدنم در حال حرکت بود. خروج تدریجی جان از بدن را با فرو رفتن در یک سیاهی پر مهابت و خوفناک فهم می کردم. سیاهی پر رمز و راز و ناشناخته که پمپ کننده ترسی سنگین و ناشناخته به وجودم بود. در آن لحظات خود را در یک تنهائی مطلق می دیدم. هیچ کس و هیچ چیزی در آن سیاه چاله ای که بتدریج فرو می رفتم مشهود نبود و فقط با صدای بلند «لااله الا الله» می گفتم. در اوج وحشت بودم تا آنکه وقتی حرکت خروج جان از بدن به دست هایم رسید ناگهان صدای پسرم را شنیدم که من را صدا می زد. چند بار که صدایم زد ناگهان متوجه شدم در خوابم و از خواب پریدم و ملاحظه کردم همسر و پسرم با نگرانی بالای سرم هستند و از فریادهای «لااله الا الله» بلند من در آن وقت شب، بیدار و سراسیمه شده بودند و با صدای پسرم از خواب بیدار شده بودم!
WOW
تازه متوجه شدم همه آن مهابت و وحشت «خواب» بوده. جالب آن بود که دست هایم در آن لحظه که از خواب پریدم حالت لمس و خواب رفتگی داشتند و نیم ساعتی طول کشید تا به حالت نخست و طبیعی بازگشتند.
نکته جالب تر آن بود که علی رغم همه حس ترس و وحشت موجود در این خواب با بیدار شدنم بلافاصله آن حس مُبدل به حسی خوب شد! و از کلیت آن خواب احساس خوبی می کردم.
نمی دانم معنا و دلیل چنین خوابی چیست؟ اما لااقل رویت چنان خوابی این حسن را داشت که در کمین بودن ناغافلانه مرگ را گوشزدم کرد.
التماس دعا
![[-]](https://daftarche.com/images/bootbb/collapse.png)