Thanks نوشته: اصلاً فکر نمی‌کردم که شما هنوز هم به این فروم سر بزنید. باعث تعجب اما خرسندی من شد.
باری، نمی‌دونم هنوز هم رمق و شوقی برای این بحث‌های فلسفی و ماهیت خود فلسفه باقی مونده یا نه، اما من مدتی فکر می‌کردم که بالأخره نوداروینیسم و در سیکل کلی‌تر، زیست‌شناسی فرگشتی، تا حدودی جای فلسفه رو پر می‌کنه و به همون مرحله‌ی «مرگ» (مرگ باافتخار، به زعم من) می‌رسونه که هاوکینگ پیش‌بینی کرد. دنیل دنت، پیش‌بینی رادیکال‌تری هم کرد و گفت بالأخره این «ایده خطرناک داروین» تمام مسائل بشری رو مثل اسید در خودش حل می‌کنه. نسل‌های قبلی برای سؤالات بنیادین واعتصمو بحبل الفلاسفه کردند (به ریسمان فلاسفه چنگ زدند)، اما شاید بهتر باشه که نسل آینده و حتی همین نسل فعلی، به‌جای «واعتصمو» بیاید «تفرقوا» کند و به ریسمان نوداروینیسم چنگ بزنه.
البته که صحبت فراتر از این‌هاست. منتهی کوتاه عرض کردم که احتمال دادم دیگه کسی این پیام رو نخونه و شما هم دیگه علاقه‌ای به بحث نداشته باشی.
Mehrbod نوشته: بهترین برتری پارسی این است که برای واژه‌های آهنجیده (انتزاعی, abstract) برابرهای گویا یا هست یا برمیسازید.
نمونه همین «فلسفه», زمانیکه میگویید فلسفه یک واژه‌ی آهنجیده در ذهن میاید و نمیتوانید بخوبی دریابید درباره‌ی چه سخن میگویید,
ولی اگر بکوشید برابری پارسی برای آن بیابیید به چیزی مانند «کلان‌نگری» یا «کلان‌برنگری» میرسید. ازینرو میتوان دید که داروینگرایی
بتنهایی بسنده نیست و نمیتواند پاسخگوی بسیاری پرسمان‌ها باشد. فرگشت تنها یک سازوکار فیزیکی‌ست که بخوبی توضیح میدهد
چگونه جاندار از بیجان میتواند بفرگردد, ولی پاسخی برای هیچ چرایی ندارد و هتّا نمیتواند آن اندازه در اینکه چه چیزی خوب یا بد است
کارآمد باشد. نمونه‌وار, در ارزشهای فرگشتین فرازیست (survival) همیشه برتری دارد به بهزیستی (well-being), ولی در ارزشهای
جاندارها که خود فرآورده‌ی فرگشت اند همیشه اینجور نیست.
کلان‌برنگری یک ابزار ترازبالاتر است که پاسخگوی پرسشهای دیگری‌ست, و بزرگترین پرسش شاید همان که «ما چرا از بیخ زنده‌ایم».
MEHDI نوشته: دو پرسش از شما دارم: 1. آیا از حال مزدک بامداد خبر دارید؟ 2. چه منابعی رو برای پارسی گویی و درست صحبت کردن معرفی می کنید؟ منظور پست های فیسبوکی و امثال این نیست بلکه کتاب یا مقاله هایی که بتوان بطور منسجم و با انضباط مطالعه کرد.
Theodor Herzl نوشته: با درود به تمامی کفر، علما، مبارزین رهایی طبقه کارگر و صهیونیست‌های نازنین. بحث دوران رونق فروم‌ها با دوستان بود یاد اینجا افتادم، دوران مجردی ما در گفتگو و دفترچه گذشت . خوبین همگی ؟
Thanks نوشته: با این حساب شما نظریه ساپیر-وورف رو قبول دارید و به این باور دارید که زبان روی تفکرات ما تأثیرگذاره؟
شاید این مشکل کم‌وبیش در تمام زبان‌ها برای توصیف واژه‌های کلان باشه؛ مثلاً وقتی ما «خانه» رو نام می‌بریم، از یک کاخ در کالیفرنیا تا کوخ در آفریقا یا غار و پنت‌هاوس رو شامل می‌شه و استفاده از این واژه به‌طور خام، اون‌چه واقعاً در ذهن به‌وجود می‌آد رو تداعی‌گر نیست. آخرش کاخ منظورمون بوده یا کوخ؟ اینجاست که باید واژه خانه رو در یک عبارت یا جمله‌ای کامل‌تر بسط بدیم. مطمئن نیستم که همه زبان‌ها یا حتی زبان پارسی برای این واژه‌های کلان برگردانی به این دقیقی داشته باشند، مگر اینکه واژه خانه رو حذف کنیم و صرفاً به کاخ و کوخ بسنده کنیم.
Thanks نوشته: حالا قصدم این نیست که از پارسی سره دفاع کنم یا نکنم یا وارد فلسفه زبان بشم، حتی قصدم دفاع تمام‌قد از نوداروینیسم و مرگ فلسفه هم نیست و پست قبلی رو از زبون بقیه توضیح دادم تا صرفاً دیالوگ و گفت‌وگویی در این زمینه ایجاد بشه. اگر بخوام دیدگاه خودم رو به‌طور اجمالی بگم؛ از اونجایی گفتم که فرگشت تا حدودی مرگ فلسفه رو رقم زده که تونسته جواب خوبی به کلی‌ترین سؤالات این حوزه باشه:
ما از کجا آمده‌ایم؟
آیا ساعت بدون ساعت‌ساز یا طراحی بدون طراح هم امکان‌پذیر است؟
آیا انسان‌ها برابرند؟
آیا طراح هوشمند وجود دارد؟
البته می‌شه پذیرفت که فرگشت به‌عنوان یک نظریه علمی، درباره چرایی زنده بودن ما، چرایی وجود ما، چرایی وجود اخلاق در بین ما و... جواب‌گو نیست؛ همون‌طور که سایر علوم تجربی هم درباره چرایی‌ها زیاد گفته‌ای ندارند، اما برای «چگونگی‌ها» چرا؛ مثلاً به قول جان کوتران (John Cothran)، ریاضی‌دان و شیمی‌دان، در فیزیک ما می‌تونیم به این پرسش که «چگونه دو جسم همدیگر را جذب می‌کنند؟» جواب کاملی بدیم، اما به اینکه «چرا دو جسم همدیگر را جذب می‌کنند؟» نه.
گرچه برای مثال، اون‌طور که شما گفتید در فرگشت ما «چرایی» خوب و بد در حیطه اخلاق رو متوجه نمی‌شیم، اما حداقل می‌تونیم به «چگونگی» شکل‌گیری اخلاقیات و تاریخچه اون پی ببریم که حکم متریال رو برای خود فلسفه داره.
حالا همین مثال درباره اخلاقیات رو برای بقیه حیطه‌ها می‌تونیم به کار ببریم؛ مثلاً در زمینه سیاست‌های بین‌الملل یک نظریه فرگشتی وجود داره، در اخلاقیات، روان‌شناسی، پزشکی و... هم همین‌طور.
در واقع، به گمان من تنها چیزی که هنوز مرگ فلسفه رو به‌طورکلی رقم نزده، اینه که فلسفه همچنان می‌پرسه «چرا؟» و فرگشت (و سایر علوم تجربی) می‌پرسه «چگونه؟». اما فرگشت از اونجایی جلو زد که توضیحات فلاسفه قدیم رو برای سؤالاتی که عرض کردم با نظریه بهتری جایگزین کرد.
Thanks نوشته: با این حساب شما نظریه ساپیر-وورف رو قبول دارید و به این باور دارید که زبان روی تفکرات ما تأثیرگذاره؟
شاید این مشکل کم‌وبیش در تمام زبان‌ها برای توصیف واژه‌های کلان باشه؛ مثلاً وقتی ما «خانه» رو نام می‌بریم، از یک کاخ در کالیفرنیا تا کوخ در آفریقا یا غار و پنت‌هاوس رو شامل می‌شه و استفاده از این واژه به‌طور خام، اون‌چه واقعاً در ذهن به‌وجود می‌آد رو تداعی‌گر نیست. آخرش کاخ منظورمون بوده یا کوخ؟ اینجاست که باید واژه خانه رو در یک عبارت یا جمله‌ای کامل‌تر بسط بدیم. مطمئن نیستم که همه زبان‌ها یا حتی زبان پارسی برای این واژه‌های کلان برگردانی به این دقیقی داشته باشند، مگر اینکه واژه خانه رو حذف کنیم و صرفاً به کاخ و کوخ بسنده کنیم.
نقل قول:Old English scolere "student," from Medieval Latin scholaris, noun use of Late Latin scholaris "of a school," from Latin schola (see school (n.1)). Greek scholastes meant "one who lives at ease." The Medieval Latin word was widely borrowed (Old French escoler, French écolier, Old High German scuolari, German Schüler). The modern English word might be a Middle English reborrowing from French. Fowler points out that in British English it typically has been restricted to those who attend a school on a scholarship.
![[-]](https://daftarche.com/images/bootbb/collapse.png)