Mehrbod نوشته:فریب دچار شدن (!) => فریب خوردن (بیماری که نیست!).
mbk نوشته: هم چیزهای سبک تر هم بی ارزشتر را گزینش کردند که بدردشان نمی خورد در آینده هم کنون،نمونه همین سامانه دفترچه که روزی فاک می رود هم همهء گردانندگان همه کاربرانش تنها کارکردشانست که خداوند بازخواست می کند هم بدخواهان خودش را ناگواری دردناک می چشاند،خداوندا مرا وابستهء خودت بدار نه گمانهای بی ارزش
Mehrbod نوشته: زهر اینجا اینه که به آدم یک احساس دروغین مهم بودن و کاری انجام دادن میبخشد, که پشتوانه در واقعیت ندارد.
نمونه‌‌وار خود من هربار اینجا میایم خب ناخودآگاه یک احساس مهم بودنی پیدا میکنم چون
چیزهاییکه برایم مهم بوده‌اند و ساعت‌ها درباره‌اشان اندیشیده‌ام را کسان دیگری دارند میخوانند و
بازمیاندیشند و گفتگو میکنند; ولی در نگاهی فرّاخ‌تر, آیا اینها تاثیری در چند و چون و روند کارها در چهره‌یِ کلان داشته‌اند؟
اگر بسیار دست و دل و باز باشیم, شاید یک اندکی, ولی به گمان بالا, نه.
این زهرآگینی‌ها را همه‌یِ بسترهای مجازی امروزه دارند و درست ازهمینرو و همین نیاز نیز پدید آمده‌اند.
شما در هر کنج کوچک و بزرگی از اینترنت بگردید همین "تیره‌های مجازی" را میابید که مشتی آدم دور هم
نشسته‌اند و احساس مهم بودن دارند میکنند, هنگامیکه جهان راستین و فندگرا آن بیرون راه خودش را میرود
و همه‌یِ اینان و اینها را همچون سیلی که مشتی آت و آشغال را در خود گرفته باشد, با خودش دارد میکشد و میبرد.
dr.mcclown نوشته:
در نوشته البته روزی فاک می رود توجهم رُ جلب کرد چون اصرار داشتن که علاقه‌ایی به ترکیب کردن دو زبان ندارن.
سارا نوشته: می دانم که در محضر یک پارسیگر نباید در باب زبان پارسی جسارتی نمود اما "فریب" را بسیار دیده ام که با "دچار " همراه شده است. مثلا بسیار شنیده و خوانده ام که "دچار فریب این دنیا مشو" . همانطور که همراهی "غم " و "دچار " را هم در ادبیات پارسی بسیار دیده ام. در شعر سنایی هم ا فعل "دیدن " را برای "فریب " بکار برده است.
دلا تا کی در این زندان فریب این و آن بینی
یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی
Mehrbod نوشته: با این همه باز هم زبان چامه را نمیشود در هر نوشته محور کرد, یکی دیگر هم یادمه بود هر چی مینوشتند
یک شعر از حافظ و سعدی میچسباند به آن, که کار او هم به همین اندازه‌یِ آیه‌چسبانی اسپم به شمار میرفت.
سارا نوشته: نکند بنده را می گویید:e108: بنده آخر همچین اخلاقی دارم که دوست دارم همش وسط حرفام و نوشته هایم شعری هم بیاورم!!
Mehrbod نوشته: وسط ≠ محورخب دیگر تکرار نمی شود
آوردن چند بیت شعر نشانه‌یِ ادبوری و دانش است, بویژه در فرهنگ نیکوی ما ایرانیان و پسندیده, ولی یکسره
[کس]شعر گفتن چه آیه‌یِ قران چه بیت سعدی و خیام, آنهم پابرهنه میان هر گفتگو, بروشنی نیازمند بیرون کردن است.
Mehrbod نوشته: و x در نوشته‌یِ او خداست¹, در نوشته‌یِ من این واقعیت ساده و پیش پافتاده که نوشتن من و شما اینجا چیزی را تغییر نمیدهد و راه اثبات آن هم با این نمونه‌یِ چندبار بازآوری شده آسان است:
Nilftrondheim نوشته: بهترم. اگر پاسختان منفی است با کوروش ایران و mbk اشتراکی ندارید و لازم نیست نگران اخراج شدن باشید.
![[-]](https://daftarche.com/images/bootbb/collapse.png)