(04-02-2020, 12:57 AM)Angela نوشته:  اصلا فکرشو نکنین، به دنیا القا نمیشه همچین چیزی 😀

«مرگ به علاوۀ ده سال حبس» را راجر کوپر نوشت به‌عنوان تجربه‌اش در زندان آیت‌الله‌ها و اینکه چطور او را صرفا برای انگلیسی بودن وادار می‌کردند که اعتراف کند جاسوس است. نویسنده‌ای گفت نگاه شهروند غربی نسبت به ایران با چنین متونی شکل می‌گیرد. اما نگاه شهروند غربی نسبت به لالاند آریایی-اسلامی و مجموعا خاورمیانه با این متون شکل نمی‌گیرد.

چامسکی زمانی گفت در چین مائو نوعی از دموکراسی هست که در آمریکا هم نیست. در جلسه‌ای هم گفت حقوق بشر در ایران در مقایسه با عربستان مثل بهشت می‌ماند و با خندۀ موافقت حضار روبه‌رو شد. کسی که سبیل این فیلسوف قرن را چرب نکرده بود تا اینطور از حکومت‌های واپس‌مانده دفاع کند، اما آنهایی که بعدها دلارهای خشک و تانشده گرفتند حرف‌های به‌مراتب جالب‌تری زدند. ب.ن، چون سوریه شعبۀ مکدونالد نداشت پس آمریکا در آن اغتشاش ایجاد کرد، وگرنه بشار اسد که یک «لیبلار» واقعی بود. 

واکنش شهروند غربی و جهان همچنان در حد همان لالالند است و کافی است اگر زمان تروریستی خواندن سپاه و مرگ سردار آن هشتگ‌ها را دنبال می‌کردید تا واکنش‌هایشان را زنده ببینید که بیشتر انگشت اتهام به سوی امپریالیسم غرب بود. هم شهروند و هم سیاست‌مدار کارکشته می‌گفت با مرگ سردار زودا که در خاورمیانه جنگ و آشوب ایجاد شود. طفلک فرنگی ساده‌دل که تصور می‌کند سردار تا قبلش در خاورمیانۀ زیبا، مثل ابوذر دم خانه‌ها صبح‌به‌صبح نان و پنیر و گردو می‌برد. 

میان ملل خاورمیانه شایع است که بگویند دلیل ناکامی‌های ما دخالت استیک‌بار جهانی است. در مرزهای خودشان گرچه هر روز فریاد می‌زنند «می‌خوایم انقلابومونو صادر بوکونیم» اما در سازمان ملل با لهجه‌ای دیگر می‌گویند «ما فقط داشتیم ماست خود را می‌خوردیم». این حرف را اینجا جدی‌جدی گفتند و شوخی‌شوخی در غرب همین‌ها را باور کردند. هنوز می‌گویند افغانستان با وجود طالبان، لیبی با وجود سرهنگ، سوریه با وجود بشار اسد، عراق با وجود صدام، و کوبا با وجود کاسترو همگی در مسیر ترقی و پیشرفت بودند و اگر این دخالت‌های امپریالیسم و تحریم‌های ظالمانه نبود می‌دیدیم که این حکومت‌ها، لابد به قول چامسکی، وضعیت حقوق بشرشان مقابل غرب مثل بهشت می‌شد یا شاید هم بعدها کشف می‌کردند انواعی از دموکراسی در ایران هست که در هیچ لالالندی نیست. 

حکومت تا دیروز برای مقاصدش یدالله قصاب و فتح‌الله پهلوون مکتب‌گریخته جمع‌آوری می‌کرد و امروز مهرداد سپندارمذگان و کیکاووس کوروشیان را با مدرک دکترا به خارجه می‌فرستد تا خون‌ها را بشوید و چهره‌ای بزک‌شده از حکومت برای جهان بسازد. با ژستی صلح‌طلبانه مداخله‌های اِمریکا (به کسر الف) را «امپریالیسم» می‌داند و با ژستی دیگر همان رفتار را اگر از سوی پوتین و اسد و خامنه‌ای سر بزند «محور مقاومت» می‌خواند و توجیه‌پذیر.

چندان جای تعجب نیست اگر پس‌فردا نایاک همین خبر را برود در شبکه‌ای خارجی به‌عنوان سند «آرامش در ایران» ثبت کند. ماها که در لالالند آنها زندگی نمی‌کنیم و از نشیمنگاه‌های شکلاتی‌شان به‌خوبی خبرداریم. ولی ما حکومت نیستیم که برای غسل تعمید اعمالمان پیش چشم جهانیان بتوانیم همان دلارهای تانشده و خشک را به این حاج‌آقا دکتر مهندس‌ها بدهیم تا بازوی رسانه‌ای‌ ما در غرب باشند. در چشم شهروند غربی ما همان عمال سرمایه‌داری و جنگ‌طلبان اغتشاش‌گر هستیم که صبح با بلیط خریداری‌شده از سوی استیک‌بار می‌آییم آشوب درست می‌کنیم و شب هم با هواپیما برمی‌گردیم.