کودکی من به هیچ روی بد نبوده، ولی از این اداهای سوزناک که ای وای بچه بودیم چه خوب بود و آسوده و بی فکر و بی خیال و اینها بودیم بی اندازه بیزارم.

هیچ چیز نمیتواند جای خودآگاهی و خرد را بگیرد؛ برای من بهترین گاه زندگی‌ام برای همه زمانها روزی است که دریافتم «خودآگاه‌» ام.
اینکه اینجا هستم و میتوانم بیاندیشم. تا پیش از این روز ویژه همه‌ی کنش‌های کودکی من مانند روباتی بودند که به سخن بزرگتر‌هایش
گوش داده و هیچ خواست و آزادی‌ای از خود نداشت، ولی از این دَم ویژه به آنور زندگی بهترین و والاترین چهره‌اش را به من نشان داد.

جدای این، نگهداری و بزرگ کردن کودکان بی اندازه هزینه بردار است، ولی نمیتوان گفت بی خوشی و بیهوده است. اگر آدم بتوان بی سختی چندانی
هزینه‌های زندگی کودکش را بدهد، چرا که نه، این اندازه ادم نابخرد و نادان در جهان داریم، چرا یک خورده کفه ترازو را بسوی خودمان سنگین نکنیم؟