Dariush نوشته: درود به دوستان.
غمگین بودن و دچارگشتگی به افسردگی، شاید بهترین بسترِ روانی باشد برای پذیرش و تسلیم در برابرِ هر چیزی که در حالتِ عادی ممکن است مقاومت و واکنش در برابرش برانگیخته شود. شخصِ غمگین یا افسرده در اثرِ نوعی بیاعتنایی که در امتدادِ همان حالتِ روحی پدید میآید، سامانههای روانیاش از قبیل شگفتی، خشم، تردید، بیاعتناییِ انتخابی یا توجه و... و همچنین بخشی از سامانههای عقلانیاش از قبیلِ تحلیلِ منطقی، اندیشهی هدفمند، خردورزیِ فراخویشی و... دچار نوعی خوابآلودگی یا تنبلی میشوند و اینطور میشود که کمابیش همه جا موضعی انفعالی، بیطرفانه و کودکانه میگیرد. این دلایلِ پرشماری میتواند داشته باشد از قبیلِ نوعی بیانگیزگی که به طورِ دوری با بیاعتنایی ارتباط دارد که درش شخصِ افسرده یا غمگین نسبتِ به بسیاری چیزها که یک شخصِ معمولی باید در برابرشان توجه و واکنش داشته باشد، بیتفاوت است و شما به سختی میتوانید چنین کسانی را مثلا به شگفتی وادارید. در واقع شادی و خوش بودن با خود نوعی روحیه آیرونی و سرسختی نیز دارد که حالا این هم میتواند در فرمهای مختلفش و نمودهای گوناگونش بررسیده شود.
این مقدمه را اگر میپذیرید و یا توضیح یا نقدی بر آن دارید، خوشحال میشوم با ما در میان بگذارید. و اما من دلم میخواهد بدانم که شما فکر میکنید این ویژگیهای روحیهی غم و افسردگی که برشمردم در حالتِ کلی و اگر بخواهیم آن را به مردمِ ایران تعمیم دهیم، سهمش در گرفتاریهای فرهنگی/اجتماعی/تاریخی چقدر است؟ من فکر میکنم سهمش زیاد باشد.
هم میپذیرم و هم نقد دارم،مخصوصا به نتیجه اخرش:))
افسردگی به عنوان بیماری یا حداقل پدیده ای روانی یک سری خصوصیات داره که به خوبی بهش اشاره کردی ولی خود بی تفاوتی و انفعال لزوما نتیجه افسردگی نیستند،گاهی بی تفاوتی ناشی از این هست که اشخاص به خاطر استدلال(چه درست و چه نادرست) نسبت به وضع موجود بی تفاوت میشند.
حالا در مورد نتیجه من فکر میکنم برای توجیه رفتارهای جمعی افسردگی به عنوان پدیده روانی نامزد خوبی نیست و موارد مثل جبرگرایی خیلی نقش مهمی در اون بازی میکنند.مخصوصا وقتی شکستی رخ میده و باور جبرگرایانه تقویت میشه.یعنی بیش از اینکه شخص علائم افسرده بودن رو نشون بده نسبت به تغییر اولا هراس داره و دوما اینکه تغییر رو ناممکن میدونه حداقل با تلاش های کوچیک(که طبیعتا آغاز تلاش های بزرگ ترند)
To ravage, to slaughter, to usurp under false titles, they call empire; and where they make a desert, they call it peace
Tacitus-