مشروعیت مردمی نظامی که به یک جامعه حاکم هست از پوشش نیازهای مردمش سرچشمه میگیره.
برای همین مردم ایران از حکومتشون ناراضی اند چون نیازهاشون رو به اندازه ی رضایتشون پوشش نمیده.

حتی اسلام هم کلیّت این موضوع رو درک کرده و به شدت سعی کرده تا نیازها رو پوشش بده اما بخاطر عدم درک خیلی از این نیازها -بجای حل مشکل- صورت مسئله رو پاک کرده.

مثلا یک درصد کمی از مردم هر کشوری تمایل به جنس موافق دارند.
اگر قرار باشه سیستم حاکم بر یک کشور, نیازهای مردمش رو پوشش بده, خوب باید یک فکری هم به حال این ها کنه چون به هر حال این ها هم جزو مردم هستند.

به این احساس مسئولیت حکومت در قبال مردم, آزادی گفته میشه.
اگر حکومت فکری به حال همجنس گراها نکنه, به تدریج این عدم مسئولیت پذیری حکومت, دامان بقیه رو هم که همجنس گرا نیستند میگیره.

مثلا من و شما و اکثر مردم که همجنس گرا نیستیم و تمایل به جنس مخالف داریم هم هنگام لاس زدن با جنس مخالف با دخالت ماموران سیستم روبرو میشیم.

نتیجه ای که از این بحث میگیریم اینه که آزادی یا برای همه هست یا برای هیچکس نیست.

با تمام کمی ها و کاستی ها نمیشه آزادی رو سلیقه ای کرد چون سلیقه ها متفاوته و به محض اینکه فرد یا گروهی با سلیقه ای متفاوت به قدرت برسه باید شاهد نوسان های شدید و چرخش های 180 درجه ای در اقتصاد و فرهنگ و سیاست کشور باشیم.

پس آزادی باید برای همه باشه