undead_knight نوشته: به نظر من باید بین ارزش برونی و درونی باید یک مرزی قائل شد.
اینکه یک چیز ارزشمنده به این خاطر که اثرش ارزشمنده یا مفیده در برابر چیزی که به خودی خود ارزشمنده.

این تنها سردرگم کردن خودمان است، چیزی به نام ارزش‌های بیرونی یا درونی نداریم. یک چیز یا ارزشمند است (= سود میرساند) یا ارزشمند نیست.
در جهان ما چیزی به نام "خود" و "اثر خود" نداریم، همه چیز تنها بر پایه‌ی هنودهایشان (اثرات) ارزشدهی میشوند:

undead_knight نوشته: در نهایت اینکه به نظرم بین دوست داشتن یک چیز و ارزشمند تفاوت هست.ما میتونیم زیبایی رو دوست داشته باشیم، چه طبیعی و چه به دست آوردنی باشه(این یک جور سلیقه هست)ولی دوست داشتنی بودن ارزش ذاتی ایجاد نمیکنه همونطور که منفور بودن ارزش چیزی رو کم نمیکنه.

زیبایی هم ارزشمند است چون نمایانگر تندرستی است. یک جوان تندرست به چشم ما زیبا میاید، ناتندرست زشت؛ ارزشمندی تندرستی هم که روشنه.

undead_knight نوشته: در واقع با این استدلال اگر ما در قبیله ای به دنیا بیاییم که همگی آدم کش و جانی هستند باید از خودمون شرمنده باشیم؟واقعا؟(اگرنه نمیشه استاندارد یک طرفه داشت و فقط بگیم به چیزهای مثبت ارزش میدیم!)

آری باید شرمنده باشیم، بر این پایه‌ که اخلاقیات نسبی است، ولی نسبی بودن آن به این چم نیست که نمیتوان اندازه گرفت.
سودمندی شرمندگی هم در این است که دیگر دست به آدمکشی نمیزنیم و میکوشیم فرهنگ آدکمشی را از تیره (قبیله) خودمان برچینیم.

undead_knight نوشته: از نظر من تنهایی چیزی که ارزش درونی داره آگاهی و چیزهای ناشی ازآگاهیه،باقی چیزها بله ارزش دارند ولی این ارزش برونی هست.
اگر دوباره به همون مثال رجوع کنیم چیزهایی مثل زیبایی چه بدست آوردنی باشند چه طبیعی،ممکنه دوست داشتنی باشند ولی ارزششون ارزشی از جنس آگاهی نیست.

«آگاهی» یا همان «زیستن» میتواند پایه‌ی و سنجه‌ی ارزشهای ما باشد. هر چیز که به زیستن ما یاری رساند یا تراز هوتادین (کیفی) آن را بهبود بخشد = ارزشمند.