اونچه روشنه اینکه زمان یک پدیده مخصوص و یکتا برای هر جسم هست. پس نخست برای هر جسم باید زمان خاص خودش در نمودار منحصر بفرد خودش سنجیده بشه. دوم باید توجه کرد که برای یک توده جرم دار مثل انسان که دارای قوای تفکر هست، زمان با همسایگانش یک وجه مشترک تصور میشه. ذهن انسان زمان رو یک مختصه مشترک با همه دنیا می پنداره. جز این بود شاید به این شکل فرگشت پیدا نمیکرد. ضمن اینکه برای ذهن ما این پدیده رو به جلو انگاشته میشه. بنابر این من شک دارم که اگر هم زمان گذشته یکبار در آینده تکرار بشه، ذهن توانایی درک و تفهیم اونو داشته باشه. ما صرفن گذر زمان را رو به جلو تجربه میکنیم. هتا اگر با سرعت نزدیک نور هم سفر کنیم متوجه نمیشیم زمان داره برامون کند میگذره چون در دستگاه مختصات خودمون همه چیز عالیه.