David Hume نوشته: اتفاقا من خوشحال نیز هستم ، هر چیز خوبی‌ که برای همیشه ادامه پیدا کند ، بی‌ ارزش میشود ، پایان زندگی‌ چیز خوبی‌ است ، بعد از آن در خاطرات عزیزان و مردم زندگی‌ خواهیم کرد و همین کافی‌ است.

من هرگز این داستان‌ها را باور نکرده‌ام گرامی، مردم می‌پسندند وانمود کنند این مسائل به راستی فلسفی هستند و چه می‌دانم «چه کسی می‌خواهد وقتی هشتاد ساله شد، به نود هم برسد» و «زندگی اگر پایانی نداشت کابوس بود» و «هر لذتی، از متناهی بودن زیبا شده است» و ... اما اگر به راستی پیشرفتی حاصل بشود که جاودانگی را میسر بکند شمار بسیار اندکی به آن نه خواهند گفت که لذایذ شاعرانه‌ی زندگی را حفظ بکنند!

ماهایی که در حد فاصل بیست تا سی و پنج هستیم، شانس آن‌را خواهیم داشت که با پیشرفت‌های امروز به آسانی صد را بگذرانیم، و اگر همین ترند پیشرفت ادامه هم پیدا بکند، جاودانگی حتی یک رویا نیست. من بسیار امیدوارم. :e420:

پ.ن: البته شاید هم اسلام آوردم و رفتم به حوزه، چراکه این ملاهای کثیف گویا هرگز نمی‌میرند، و تازه در هفتاد سالگی به فکر انقلاب کردن و اینها می‌افتند..