البته آرامش با جفت از جنس مخالف درست، ولی بقیش چی؟ به همین سادگی و محدودیه زندگی؟ وقتی میبینی ازدواج کنی هیچی در کنترل خودت نیست کونت بخاطر دوزار زندگی پاره میشه همش باید کار کنی بهت زور میگن استثمارت میکنن خدا هم فقط از خودش تعریف میکنه و دستور میده و هفت خان رستم درست میکنه واسه دنیا و آخرت و تهدید میکنه و وقتی ازش خبری نمیشه هیچکس نمیتونه خرش رو بگیره بازم عیب و مشکل رو میذارن گردن خودت، خلاصه هیچ تضمینی نیست و هزار و یک فشار و بدبختی و زندگی سگی براحتی میتونه خرت رو بگیره، اونوقت اون آرامشی که میگی میتونه همهء اینا رو جبران کنه واقعا مقدارش بیشتره؟
منکه فکر نمیکنم.
برای اینکه در کل زندگی خوبی داشته باشی به چیزی بیش از ازدواج و همسری از جنس مخالف نیازه.
من بهترین چیزی که میتونست کیفیت زندگی رو تا حد بیشتری تضمین کنه «قدرت» یافتم!
و البته ازدواج نکردم و از خیرش گذشتم چون قدرتی رو که میخواستم و بنظرم لازم بود (عقل و تجربم میگفت) در خود نیافتم.
به خدای مسخره و از خودراضی و سادیست و متناقض شما هم که ایمانی ندارم.
همون بهتر که آدم منت خدا و دین شما رو هم نکشه. تنها زندگی کنه و آزاد و راحت باشه و عالم و آدم به تخمش هم نباشه. بعدش هم اگر واقعا خدایی هست و چنان خدای بیخودی هست، همون بهتر که بریم به عدم و از شرش و هستی بیخودی که آفریده راحت بشیم. تحفه ای نیست واقعا!
کلی کس شعر و چرندیات ادیان رو باید قبول کنیم کلی کار مسخره و دولا راست و عجز و التماس و ور ور کنیم بلکه خدای شما یه تیکه استخون بندازه جلومون که خودمون و جفتمون از گرسنگی نمیریم!