همه چیز بستگی به شاخص ِ باورمندی ِ آن شخص، شخصیت ِ فردی او و البته مذهب ِ او دارد. ایرادی که من در دوستی با «مسلمانان ِ معتقد» می‌بینم اینست که آنها من را به رسمیت نمی‌شناسند، بر اساس ِ آموزه‌های ِ فاشیستی ِ دین‌شان من را نجس تلقی می‌کنند و اجازه می‌دهند باورهای ِ مذهبی به رفتارشان حکومت بکند(زنهاشان حاضر نیستند موی‌شان را جلوی ِ من نمایش بدهند چنان‌که با شخصی حشری و دیوانه طرف هستند، مردهاشان دست به مشروب نمی‌زنند و اگر شما بخواهید لبی تر بکنید چشم‌غره‌ها و پوزخندها شروع می‌شوند و این قبیل کارها)، و این نوع ارتباط برای ِ من قابل ِ تحمل نیست، به نوعی، توهین‌آمیز است، و بهتر است که از آن پرهیز کرد. یک تبصره هست که اندازه‌ی ِ مشخصی از مالیخولیای ِ مذهبی را قابل تحمل می‌کند و آن شخصیت ِ فرد ِ مورد نظر است، مثلا همان دوستی که من در آن تاپیک از او صحبت کردم همیشه به طعنه با چاشنی ِ شوخی/جدی می‌گوید که "تو مستقیم به درک می‌روی" و از این قبیل حرفها، وانگهی ویژگی‌های ِ کم‌نظیری هم دارد که دلبستگی ِ من به آنها تا اندازه‌ی ِ زیادی او را در مزخرف بافی بیمه می‌کنند.

پ.ن: ای کاش اینجا کاربران ِ مذهبی هم بودند و از نظر ِ آنها پیرامون ِ دوستی با غیرمسلمانان و لامذهبان آگاه می‌شدیم.