alinajafi نوشته: ممنون از پاسخ اتان!
خب من، در واقع، بحث ِ تکیه را پیش کشیدم تا نشان دهم که نشانه‌ها یِ اضافه و نکره و عطف (o) پس‌وند نیستند، چرا که جا یِ تکیه یِ واژه یِ اصلی را تغییر نمی‌دهند. در پهلوی هم نشانه‌ها یِ اضافه و نکره با نویسه‌ها یِ ویژه ای نمایش داده می‌شده اند، که از دید ِ من، هم گویا یِ اهمیت ِ آن‌ها'ست و هم نشان می‌دهد که جزئ ِ واژه یِ پیشین نیستند. حتا تا چند سده پیش بحث ِ «یایِ مجهول» و خودداری از هم‌قافیه‌کردن ِ آن با «یایِ معلوم» روشنگر ِ تفاوت ِ «یایِ نکره» با «یایِ پسوندی» (اسم-/صفت‌ساز) نزد ِ گذشتگان ِ فارسی‌زبان ِ ما'ست.

شاید, ولی تا آنجاییکه من میدانم (و سرور آریا هایسته‌اند) ما هرگز از خود امان دبیره‌ای نداشته‌ایم و پس چندان اینکه با بهمان دبیره چه جور مینوشته‌اند
به کار نمیاید.
با نگرش به خود زبان ولی, به دید من روشنه که پارسیک تاکید چندانی روی جدایی وندها نداشته و بساکه بوارونه, همواره به سوی بهم چسبدگی و کوتاهش
آنها فرگشته. برای نمونه در همسنجی میان آلمانی و انگلیسی و پارسیک, آلمانی بیشترین و سخت‌ترین تاکید روی جدایی را دارد و گفته‌یِ «نسکِ اهرمن» در
این سه این چنین در میاید:

[table="width: 500"]
[tr]
[td]Das Buch des Teufels[/td]
[/tr]
[tr]
[td]The book of Devil[/td]
[/tr]
[tr]
[td]Nask-e Ahrman[/td]
[/tr]
[/table]

alinajafi نوشته: از این گذشته، خط ِ لاتینی را باید برا یِ فارسی یِ امروزی طراحی کنیم؛ و من تغییر ِ دو پسوند ِ «-یک» و «-یه» به «-ی» را نه یک غلط یا آشفتگی، بل که یک ای از فرگشت‌ها یِ آوایی یِ فارسی می‌دانم.

در فرگشتیکیِ آن که سخنی نمیرود, در خوب یا بد بودن آن میرود. زبان "فارسی" که عربزده و آشفته باشد سنجه‌یِ خوبی برای ما نیست, نگرش
ما باید به پهلویک و آنچه زبان امان در روزهای شکوفایی اش بوده, همراه با نگرش به امروزیان و فرگشتی که زبان‌هایِ همخانواده‌یِ ما داشته‌اند, باشد.

در این دیدگاه, هیچکدام از زبان‌هایِ همخانواده, چه فرانسه, چه آلمانی, چه انگلیسی و .. این پسوند‌ها را دور
نریخته‌اند و یک کاسه نکرده‌اند و تازه آنها هیچکدام پسوند i ناشناس (نکره) هم ندارند که مایه‌یِ گُنگی و آشفتگی بخواهد بشود!

alinajafi نوشته: در مورد ِ آپاستروف، من کاربرد اش را در یونی‌پرس توصیه نمی‌کنم؛ مگر آن که نویسه یِ جداگانه ای برا یِ «مول» یا ایست – برا یِ نمونه، ë – قرارداد شود.

UniPers به هر روی یک استانداردی دارد و آنچه UniPers: A New Alphabet for Persian آورده, آسپتروف همان ئ است. ما
میتوانیم ورتش‌هایی از پارسی جهانی یا UniPers داشته باشیم و برای نمونه, همان پیشنهاد شما در کاربرد آپستروف هنگام کوتاهش و چسبانش ast و ... را داشته باشیم.

به دید من راهِ آسانتر همیشه بهتر است, مگر آنکه این آسانی بهایِ سنگینی دربر داشته باشد. روشنه, برای من هم گفتن "کتابی" هم برای
زاب و هم نام آسانتر از "کتابین" و "کتابی (یک کتاب)" است, ولی این آسانی هزینه‌ی سنگینی دارد و خواستنی نیست.
در دست دیگر, چسباندن پسوند‌هایِ دارندگی و ... به واژه‌ها هم بسیار آسانتر است, هم هزینه‌یِ نزدیک به صفر و چشمپوشیدنی دارد.







پارسیگر