آدم این همه جنگ و کشت و کشتار و بدبختی رو میبینه از زندگی ناامید میشه!
من الان تازه دارم متوجه میشم که افرادی مثل من که هنوز این بلاها سرشون نیامده جزو افراد نسبتا خوش شانس هستن.
و خیلی وقتا به این فکر میکنم و الانم بیشتر، که بجای این همه علم و تخصص در فناوریهای پیشرفته اگر میرفتم دنبال یادگیری چیزهای مربوط به جنگ و هنرهای رزمی و اینا آیا بهتر نبود؟
زندگی سراسر یک نبرد است. ما با طبیعت، با خرافات و ادیان و خدایان یاوه گویشان، با بهره کشان، با زورگویان، با جنایتکاران، در نبردی بی پایان هستیم تا زمانی که سرانجام بمیریم!
آه که چه تصویر غم انگیزی از هستی و زندگی.
نه؟
و شاید هنوز هم امیدهایی هستند.
بقول شاعر که میگوید تا شقایق هست زندگی باید کرد...
ولی من دریافتم که تا با چیزی روبرو نشوی نمیتوانی آن را شکست دهی!
تا با خشونت و صدمه و مرگ روبرو نشوی، برایش آماده نباشی، شجاعت و قدرت یک جنگاور را نیافته باشی، این هراس و رنج و ضعف همواره با تو خواهد بود و زندگی ات را به گند خواهد کشید!