Dariush نوشته: به این سادگی هم نیست.درست است که حافظه در بدو تولد از بین میرود اما یک آگاهی کیهانی وجود دارد.یعنی اینکه زندگی کنونی ادامه‌ی راه زندگی پیشین است و اینجا آنچه مهم است آگاهی شخص است.در واقع روند به این شکل است که اگرچه شما حافظه ندارید، اما زندگی شما در ابتدای تولد و زندگی چنان شکل میگیرد (یعنی مثلا شرایط جغرافیایی، خانوادگی ، محیطی و...) که زندگی کنونی‌تان متاثر از دروه‌ی پیشین است.و هر اندازه که آنزمان بار کارمیک( راهنمای1 - راهنمای 2)شما کمتر باشد ، کیفیت زندگی‌تان بهتر است و آگاهی‌تان نیز فزون‌تر.در اینجا اینکه هویتِ من به کلی از بین نمیرود و اینکه جریان آگاهیِ من رو به گسترش خواهد بود، خیلی جذاب است به نظرم.

به دل من که چنگی نمیزند!

Dariush نوشته: یعنی از نظر شما اگر مرگ نبود بهتر بود؟

١٠٠%!

در اینباره پیشتر سخنیده‌ایم:

مرگ چیزی بیشتر از یک دشمن و نابودگر نیست و میتوانیم آن را براستی سرسخت‌ترین دُشمنِ هومنی برای همه‌یِ زمانه‌ها بدانیمش.

این همه دینداری و نادانی و نابخردی و تندروی و نااخلاقیات و بسیاری دیگر که در جهان داریم یکراست از کوتاهی ِ زندگی سرچشمه میگیرند,
زمانیکه تراهومنی (transhumanism) فرارسید بیگمان همه‌یِ اینها یکبار و برای همیشه دستکم برایِ بیشینه‌یِ مردم به دست فراموشی سپرده میشوند.