پس چاره چیست؟ چگونه می‌توان اتاقی ساخت که هم احساس امنیت خانه‌ای مرزمند و مستحکم را در ساکنان آن پدید بیاورد، و هم باعث بوجود آمدن احساس محبوس بودن در آنها نشود؟ چطور می‌توان بناهایی ساخت که صد، دویست و سیصد سال بعد همچنان دلچسب و زیبا هستند و اگر «خراب» نباشند زندگی در آنها آرزوی هر انسان خوش‌ذوقی‌ست؟ چگونه می‌توان زندگی ماشینی، سریع و از انسان بیگانه‌ی مدرن را با زیبایی فضای زندگی او به نحوی آشتی داد که هم بهره‌وری اقتصادی داشته باشد و هم قابل استفاده باشد؟ پاسخ قطعا در نگریستن به گذشته و آموختن الگوهای آزموده شده برای آفرینش زیبایی در ساختمان‌سازی‌ست.



سینک دستشویی با الهام از معماری عربی-ایرانی، مجموعه‌ای چشم‌نواز از رنگ آبی و طرح‌های هندسی متناسب، تلفیقی شایسته‌ی تحسین از کارکردگرایی مدرن برای شستن جرم‌ها از دست و آرامش جان به هنگام تماشا.





اتاق‌هایی مناسب زندگی انسان.



نمونه‌ای از طراحی جان‌دار و رنگ‌آمیزی گرم طراحی داخلی مبتنی بر زیبایی‌شناسی.



نمای خانه‌ی انسان‌های واپسمانده‌ی ذات‌باور ِ خرافه‌پرست ِ دوران‌های دور!


اینها خیال‌پردازیهای رمانتیک درباره‌ی گذشته‌های دور و دست‌نیافتنی نیست، پیروی از سرمشقی آزموده و محفوظ برای بازآفرینی زیبایی و تناسب در همین جا و همین حالاست!