07-19-2013, 09:17 AM
وقار و سپاسگذاری
روحِ باوقار پیوسته خویش را با میل و علاقه موظف به سپاسگزاری می‌داند و در مواقعی که چنین احساس میکند، با ترس خود را پنهان نخواهد ساخت و به این ترتیب پس از سپاسگزاری، احساسِ راحتی میکند، در حالی که روح‌های پست از هر نوع احساسِ وظیفه‌ای برمی‌آشوبند و در نهایت در بیانِ سپاسِ خویش راهِ مبالغه را می‌پویند و بیش از حد سخنان‌شان بی‌مایه است. همین حالت را همچنین در مورد ِ افرادی که اصل و نسبی پست یا جایگاهی سخت، در جامعه دارند، نیز می‌توان مشاهده مرد و این چنین هر محبتی که به آنان می‌شود، به نظرشان معجزه‌ای از سرِ رحمت است.
انسانی، بسیار انسانی؛ ترجمه سعید فیروزآبادی؛ پاره 366؛ صفحه 357
روحِ باوقار پیوسته خویش را با میل و علاقه موظف به سپاسگزاری می‌داند و در مواقعی که چنین احساس میکند، با ترس خود را پنهان نخواهد ساخت و به این ترتیب پس از سپاسگزاری، احساسِ راحتی میکند، در حالی که روح‌های پست از هر نوع احساسِ وظیفه‌ای برمی‌آشوبند و در نهایت در بیانِ سپاسِ خویش راهِ مبالغه را می‌پویند و بیش از حد سخنان‌شان بی‌مایه است. همین حالت را همچنین در مورد ِ افرادی که اصل و نسبی پست یا جایگاهی سخت، در جامعه دارند، نیز می‌توان مشاهده مرد و این چنین هر محبتی که به آنان می‌شود، به نظرشان معجزه‌ای از سرِ رحمت است.
انسانی، بسیار انسانی؛ ترجمه سعید فیروزآبادی؛ پاره 366؛ صفحه 357
کسشر هم تعاونی؟!
![[-]](https://daftarche.com/images/bootbb/collapse.png)