Mehrbod نوشته: دُژبرداشت من بود، یادم رفته بود چیزی به نام «تعزیه» هم داریم، اگرنه از محرم من بیشترین خاطره‌های پیرامون همان حسین پارتی و سینه‌ زدن و نوحه‌خوانی (بخوان گریستن و نالیدن فریادوار حسین حسین) بود.

در پاسخ به پرسش امیر و روشنگری کاوه باید بگویم که آری، بسیار بچه که بودم چندباری تعزیه دیده‌ام و برایم گیرا بودند و شاید ارزش پاسداری داشته باشند.

هر چند باز هم بی هیچ گمانی باید برگزیدگی (priority) را به جشن‌های باستانی و شاد خودمان از جای جای ایران داد که شمارشان از روزهای سالمان هم بیشتر میشود.

به هر روی ... دوستان چگونه میتوانند از تعزیه خوشی ببرند زمانیکه از یک داستان بی سر و ته و بی پیوند به ما ساخته شده؟ اگر آهنگ دوست
دارید، که خوب جشن‌های خودمان ساز و آواز و آهنگ زدن دارد. اگر نمایش‌نامه‌خوانی و استوره دوست دارید، که این همه داستان زیبای جورواجور از شاهنامه و .. داریم.

کجای اینکه یک مشت ایرانی یک داستان سوگوارانه‌نما از عرب‌های بدوی نادان در کربلا (که راستی به بدبختی ما وابستگی دارد) را نمایش دهند این اندازه گیرایی دارد؟

یک نادانی بنام حسین بلند شد یک جنبش نادانانه راه انداخت و بنادانی و خواری هر چه بیشتر هم مُرد، خب ؟

بنده شخصا همان خاطره خوب را هم ندارم بلکه نوعی احساس وحشت و دلهره چرا که یک چهره وحشتناک ریشو یک دستش شمشیر است و دست دیگر یک نوزاد و بعد فرضا می کشدش! تابلوی زیر 18 ممنوع باید جلوی بعضی از این مراسمهای بگذارند و به خصوص قمه زنی کلا باید به تاریخ بپیوندد. در مورد تعزینه تنها مراسمی با ابهت و هنر تعزیه های تکیه دولت در زمان ناصرالدین شاه ارزش زنده کردن و حفظ دارد. دقیقترین و زیباترین توصیفها را غربیها از این مراسم کرده اند که چیزی شبیه اپرا بوده تا این نمایشهای خیابانی مسخره که امروزه با بلندگوی دستی و بدون هنر و زیبایی برگزار می شود.


متاسفانه اسلام حکومتی هر چیز خوبی هم در این مراسمها بوده به باد داده طوری که صدای خودشان هم درآمده:
[COPY]
اطلاعیه/ما و اهل بیت مان در جستجوی مکانی شعور آفرین (و نه شورانگیز) با مشخصات ذیل هستیم:

1- آنقدر ناامن نباشد که خلق الله مجبور باشند کفش داخل نایلکس کنند
2- راه به راه از اسم امام عصر برای بلند کردن حضار و جلوتر نشاندن شان سوءاستفاده نشود
3- بعد از نماز و قرآن، عمده مراسم شامل منبر اخلاق ،مقتل خوانی و روضه باشد نه سینه زنی
4- کسی در آن سعی نکند مصداق امام حسین و یزید زمان را داخل مغز ملت فرو کند
5- شام ندهند! (مگر با مال واقعا حلال)
6- محدوده ورودی اش از وجود هرنوع اراذل، گولاخ، بازو کوزه ای و ... عاری باشد
7- در آن به شخصیت هیچ بچه ای بدلیل بچه بودن توهین نشود
8- دعا کننده آخر مراسم در انتخاب ادعیه، دقت لازم را مبذول دارد (حضارهیات نیامده اند که به استجابت آرزوهای شخصی - سیاسی ایشان کمک کنند)
9- در وی آی پی و اتاق های محرمامه هیچگونه مواد دخانی (مشخصا قلیان) سرو نشود
10- حتی یک کلام حرف و اشاره سیاسی در منبر و روضه ی آن یافت نشود
11- همسایه ناراضی نداشته باشد
12- صدای بلندگوهایش به کوچه نرسد
13- از عناوینی چون «پیرغلام»، «بلبل سینه سوخته» و ... برای توصیف مجریانش استفاده نشود
14- اگر حضارش به گریه افتادند صدای شان حتی به گوش بغل دستی نرسد
15- کسی درجریان مراسم لخت و عور نشود
16- دسته به راه نیاندازند
17- آنقدر جای پارک داشته باشد که جلوی درب پارکینگ هیچکس – ولو کفار – بسته نشود
18- نام بانی مراسم از بلندگوهای آن اعلام نشود
19- هیچگونه ذبحی مقابل درب آن – خصوصا جلوی چشم بچه ها – صورت نگیرد
20- پیرمردهایش احساس «خود اولیاء الله بینی» نداشته باشند
و ...[/COPY]

Mehrbod نوشته: به هر روی ... دوستان چگونه میتوانند از تعزیه خوشی ببرند زمانیکه از یک داستان بی سر و ته و بی پیوند به ما ساخته شده؟ اگر آهنگ دوست
دارید، که خوب جشن‌های خودمان ساز و آواز و آهنگ زدن دارد. اگر نمایش‌نامه‌خوانی و استوره دوست دارید، که این همه داستان زیبای جورواجور از شاهنامه و .. داریم.

کجای اینکه یک مشت ایرانی یک داستان سوگوارانه‌نما از عرب‌های بدوی نادان در کربلا (که راستی به بدبختی ما وابستگی دارد) را نمایش دهند این اندازه گیرایی دارد؟

یک نادانی بنام حسین بلند شد یک جنبش نادانانه راه انداخت و بنادانی و خواری هر چه بیشتر هم مُرد، خب ؟

با این نظریه‌های مرگ مولف و اینها که آشنایی دارید؟ آدمی وسوسه می‌شود بگوید ما در ماجرای کربلا(و شاید خیلی بیشتر تشیع)با نوعی خودفریبی یکسر مشابه پیرامون سوژه‌ها روبرو هستیم. این «حسین» و آن «علی»، هیچ تناسبی به حقایق تاریخی ِ خودشان ندارند و پرداخته‌ی تخیل ِ عرفان‌جو و پهلوان‌پسند ِ ایرانی هستند. آن حسین تاریخی اگر منظور باشد درست می‌گویید، ابلهی بوده با توهمات خودبزرگ‌پنداری که به شدت در محاسبه‌ی شرایط به خطا رفته، تاریخ پُر است از امثال او، اما این «حسینی» که برای او سوگواری می‌کنند و بر سر خود می‌زنند، یک قهرمان اساطیری‌ست که می‌توانسته هر لحظه به چرخاندن انگشتی سپاهیان کفر و جور را در هم بکوبد، اما برای برپا ماندن حقیقت مرگ را پذیرفته و به افتادن درپای شمشیر رذل‌های یزیدی تن در داده تا اراده‌ی الهی را گردن بگیرد. البته شما راست می‌گویید، چنانکه امام خمینی علیه السلام هم فرمودند: « هرچه بدبختی می‌کشید از این عاشورا و تاسوعاست ».

با درود
به این سادگی ها نیز نیست.دوستان توجه داشته یاشند که عزاداری 10 عاشورا منطبق بر سوگ سیاوش است از جنبه های گوناگون ایرانیان در مخالفت با اعراب(مسلمانان عرب)تشیع را ساختند و از باورهای پیش از اسلام بهره جستند تا ایینی جدید با پایه های اسلام از قبیل قران و سیره نبی بسازند که در این امر موفق بودند.این نیاز ایرانیان و رسم ایرانیان است.البته ایرانیان از عرفان در جهت فخر فروشی و فرار از زیر جبر احکام مسلمانان(عرب) نیز بهره جستند که در زمان صفویه تشیع بر ان چیره شد و تشیع بیش از عرفان جای باز کرد البته بعد ها با هم نیز امیخته شد و چه اش شله قلمکاری ساخته شد.دوستان توجه داشته باشند باورهای مذهبی و ادیان همواره برای نیاز بوجود می امدند و لازمه جوامع بودند به دست انسانها و بیشتر برای اصلاح جوامع( بیشتر ادیان و باورها در ابتدا) ولی دوره ادیان از چند قرن پیش در کشورهای توسعه یافته تمام شد و انسان نیازهایش را در دانش می جوید حال کشورهای عقب مانده هنوز در همان حال و هوا بسر می برند که مشخصا اینده در دام دانش گرفتار خواهند شد(به زودی)

mmns2001 نوشته: با درود
به این سادگی ها نیز نیست.دوستان توجه داشته یاشند که عزاداری 10 عاشورا منطبق بر سوگ سیاوش است از جنبه های گوناگون ایرانیان در مخالفت با اعراب(مسلمانان عرب)تشیع را ساختند و از باورهای پیش از اسلام بهره جستند تا ایینی جدید با پایه های اسلام از قبیل قران و سیره نبی بسازند که در این امر موفق بودند.این نیاز ایرانیان و رسم ایرانیان است.البته ایرانیان از عرفان در جهت فخر فروشی و فرار از زیر جبر احکام مسلمانان(عرب) نیز بهره جستند که در زمان صفویه تشیع بر ان چیره شد و تشیع بیش از عرفان جای باز کرد البته بعد ها با هم نیز امیخته شد و چه اش شله قلمکاری ساخته شد.دوستان توجه داشته باشند باورهای مذهبی و ادیان همواره برای نیاز بوجود می امدند و لازمه جوامع بودند به دست انسانها و بیشتر برای اصلاح جوامع( بیشتر ادیان و باورها در ابتدا) ولی دوره ادیان از چند قرن پیش در کشورهای توسعه یافته تمام شد و انسان نیازهایش را در دانش می جوید حال کشورهای عقب مانده هنوز در همان حال و هوا بسر می برند که مشخصا اینده در دام دانش گرفتار خواهند شد(به زودی)

من این داستان را بارها شنیده ام ولی به نظر نمی رسد جز حدث و گمان پایه و اساس
تاریخی دیگری داشته باشد اگر سراغ دارید بفرمایید.

اگر سیاوش شاهنامه مورد نظر است قبل اسلام باید شواهدی از چنین مراسمی باشد
در حالیکه تاجاییکه بنده خوانده ام مشابه عاشورا و تاسوعای تشیع چیزی قبل اسلام
در ایران نبوده و در حالیکه از انبوه جشنهای باستانی جز اندکی باقی نمانده این مراسم
عذاداری و سوگواری حفظ شده باشد آنهم با این درجه از ضعف شواهد تاریخی.

فراموش نکنیم که ایرانیان باستان مردمانی شادی طلب بودند که گویا دنبال بهانه ای بودند برای جشن و شادی! و نه گریه و سوگواری.

وجود این رسم سوگ سیاوش که حرفی درش نیست،فقط ارتباطش با محرم سواله،از اونجا که تنها بخشبدرد بخور محرم همونجور که صحبتش شد همون تعزیه است احتمالا یک رابطه ای بین تعزیه و این مراسم باشه.

عزاداری برای امام حسین دارای عناصر 100% شیعی هست و هیچ وام گیری از عناصر کفار مسیحی و مجوس و ... نداشته است.

در حالیکه هموطنان اذربایجانی در این سرما با کمبود امکانات مواجه اند شهرداری تهران از هزینه ی میلیاردی
برای ماه محرم میگوید....
هزینه میلیاردها تومان توسط شهرداری تهران برای عزاداری برای ماه محرم

ضریح جدید میلیاردی و ملتی که واسه مالوندن خودشون بهش اشک میریزنو کجای دلم بزارم؟