گاه فکر می کنم که چرا مملکت ما اینقدر دچار قحط الرجال است و آن رجالش چرا همیشه اشتباه ترین تصمیم را می گیرند.

اسپانیا تا سال 1975 که ژنرال فرانکو مرد یک کشور دیکتاتوری بود. خونها دادند ملت اسپانیا برای آزادی اما در نهایت تصمیم یک مرد وطن دوست بود که اسپانیا را به سوی دموکراسی راهنمایی کرد. جانشین فرانکو پادشاه اسپانیا (خوان کارلوس) بود. پس از مرگ فرانکو او رییس حکومت شد. پادشاه اولین کاری که کرد این بود که از سران اپوزوسیون دعوت کرد و از آنها خواست که با هم حکومت اسپانیا را در دست بگیرند. بعد هم کنار کشید و شد شاه محترم در حالیکه می توانست همان راه فرانکو را دنبال کند! حاکمان ما خوب و بدشان وقتی در این برهه های تاریخی قرار گرفتند همگی به راه اشتباه رفتند آنهایی هم که ایران دوست بودند خیلی زود کشته شدند مردند یا برکنار شدند! واقعا این چه طلسمی است که ما را دچار کرده؟