البته ایده‌ی اصلی مشکلی ندارد، و سیستم خنده‌آور و ناعادلانه‌ی مبتنی بر حق وتو در سازمان ملل می‌تواند بسیاری کشورها را به سمت و سوی استقلال سیاسی پیش ببرد، راهی که مثلا برزیل رفته. اما نه در منطقه‌ای حیاتی و پراهمیت همچون خاورمیانه. کشوری با اهمیت و وسعت ایران در منطقه‌ای چنین خطرناک هرگز شانسی برای استقلال نخواهد داشت(مقصود تحت نظام سیاسی موجود در جهان است)، و چه بهتر که ننماینده‌ و طرف معامله‌ی سمت ثروتمند و قدرتمند و دموکراتیک باشی تا نوکر رجاله‌آباد ِ قحطی‌زده‌ی ِ مفلوک‌پرور ِ پوتین!