طبیعت به موجودات قویتر/برتر پاداش میدهد.
یک موجود قویتر میتواند قلمرو بزرگتری را در اختیار بگیرد، با ماده ها آمیزش کند، بهتر و راحتتر غذا بخورد، ...
در نظامهای انسانی نیز، بطور ناخودآگاه هم که شده، انسانهای قویتر/برتر این گرایش و احساس این حق را میکنند.
در یک نظام سرمایه داری بخشی از این مسئله بصورت خودکار لحاظ میشود. یعنی انسانهایی که خود را قویتر/باانگیزه تر/با اراده تر/کوشاتر می یابند، امکان رسیدن به پاداش درخورشان را می یابند. البته نه همیشه و تضمین شده، ولی بهرحال جلوی این برتری جویی از آنها گرفته نشده است.
اما در یک نظام بطور مثال کمونیستی، این امکان یا نیست یا بصورت محدود شده تر و کنترل شده تری است؛ احساس آزادی و حق برتری داشتن، در اینطور نظامها قاعدتا باید برای افراد خاص کمتر باشد.
درحالیکه همین افراد هستند که خیلی از تغییرات و پیشرفت ها را موجب میشوند (هرچند ممکن است در مواردی مخرب هم باشند).