[Dariush]

فرض کنید میل به خواستن و میل به نخواستنِ یک «چیز»، منشایی یکسان داشته باشند؛ در این وضعیت اتفاقی عجیب رخ می‌دهد و شخص بطور ذهنی فلج می‌شود، چرا که هر دوی این قطب‌های متضاد، با هم رشد کرده و قدرت می‌یابند؛ این هم‌زمانی، حالاتی را در فرد پدید می‌آورد که عارضه‌های بیرونی‌اش چیزی‌ست شبیه به شیدایی. از بهترین مثال‌های این پدیده، عشق است؛ عمیق‌ترین نوع عشق، آنی‌ست که میل‌اش به وصال همانقدر قوی باشد که میل‌اش به عدم وصال، یا، به بیانی بهتر، نخواستن زوال‌اش. عشقی که چنان والاست که فراتر از خودخواهی فردی می‌رود.

و این از خواص ذاتی عشق است : کمال‌گرایی. او یا نابود می‌شود یا آنکه باید همواره رو فراز باشد.