[Agnostic]

پنج سال و شش ماه از امامت نقی (ع) می گذشت, ایشان حدود یازده سال داشتند*.
صبح نوزدهم ماه رمضان بود, قطره اشکی بر چشمان حضرت جاری گشت و با بغض فرمودند: الیوم, یومِشِه.
کیف و نعلین زرد خود را برداشته به سمت مدرسه رهسپار شدند. تا از در خواستند خارج شوند, سه جوان با ایشان برخورد کرده, مانع خروج ایشان شدند. امام به این نشانی توجهی نکرده, پس از وصول خمس به راه خود ادامه دادند.
دو کوچه پایین تر یک غازقلنگ سر راه ایشان تخم گذاشت, باز به این نشانی توجه نکرده, تخم را برای افطار برداشته به راه خود ادامه دادند.
در مدرسه ابن ملجم را گوشه کتابخانه یافتند و خیلی دوستانه در کنار او جلوس کردند.
نقی: تقدیری که خداوند برایم رقم زده را با جان و دل می پذیرم, عذر و منّتی بر تو نیست. خودت می دانی چه باید بکنی.
ابن ملجم: نقی جون, جون اون هاله تابانت دست از سر من بر دار بزار مشقام رو بنویسم!
نقی: میلیج جون, من کلی روی "فزت و رب الکعبه" کار کردم, دو کامیون شیر سفارش دادم, تازه دو روز دیگه سوسن اینا از خجالتت در میان, بیا کار رو یکسره بکن!
ابن ملجم: ای بابا! انگار نمی فهمی... فردا امتحان هندسه دارم, برو خدا روزیت رو یک جای دیگه حواله کنه...
خلاصه نقی مثل گدای سامره, آنقدر سریش بازی در آورد که ابن ملجم راضی شد یک لگد بزنه که نقی دست از سرش بر داره.
نقی به پوزیشن سجده رفت, ابن ملجم از پشت آنچنان لگدی بر بیضتین امام وارد کرد که ایشان آن جمله مربوطه را فراموش کرده, به جیغ بنفش اکتفا کردند!
نقل مکرر از ابولاشی است که خانوم معلم گوش آن دو را می پیچاند و می گفت: "صد دفعه گفتم جای این خز بازی ها توی مسجده نه مدرسه!" و از آن لگد بود که چشمان امام نقی به این شکل در آمد.
* ایشان در شش سالگی به امامت رسیده بودند.
‫#‏نقی‬ ‫#‏نقی_علیه_السلام‬ ‫#‏ابولاشی‬ 

(متواتر نقوی)