[سارا]

[TABLE]
[TR]
[TD]

ما را به غمزه کشت و قضا را بهانه کرد

[/TD]
[TD="width: 35, align: center"][/TD]
[TD="width: 218"]

خود سوی ما ندید و حیا را بهانه کرد

[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="width: 219"]

دستی به دوش غیر نهاد از ره کرم

[/TD]
[TD="width: 35, align: center"][/TD]
[TD="width: 218"]

ما را چو دید لغزش پا را بهانه کرد

[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="width: 219"]

آمد برون خانه چو آواز ما شنید

[/TD]
[TD="width: 35, align: center"][/TD]
[TD="width: 218"]

بخشیدن نواله گدا را بهانه کرد

[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="width: 219"]

رفتم به مسجد از پی نظّارۀ رخش

[/TD]
[TD="width: 35, align: center"][/TD]
[TD="width: 218"]

دستی به رخ کشید و دعا را بهانه کرد

[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD="width: 219"]

زاهد نداشت تاب جمال پری‌گونه اش

[/TD]
[TD="width: 35, align: center"][/TD]
[TD="width: 218"]

کنجی گرفت و ترس خدا را بهانه کرد

[/TD]
[/TR]
[/TABLE]

این غزل بارها به نام قتیل لاهوری در کتب و مجلّات ادبی هند و ایران منتشر شده است.امّا به نظر می‌رسد که نمی‌توان به صحّت این انتساب اطمینان داشت چرا که مانند این شعر در ادبیات ایران و هند و پاکستان زیاد سروده شده است و شعرایی چون امیر مینایی ، میرغلامعلی آزاد بلگرامی و محمدفاخر مکی نیز شعری نظیر این غزل را سروده اند.