[Theodor Herzl]

گزینه 2 اسمش میشه سرمایه گذاری و خریدِ نیروی کار.
یعنی شخص A در قبال کاری مشخص و به شکل توافقی نیروی کار شخص B (تنها کالایی که میتواند ارایه کند) را میخرد.

خیر همچین توافقی هم نیست! شخص B بین گرسنگی و فروش کار خود از روی اجبار کمتر از آن چیزی که حق او هست را می‌گیرد ، چون بدون او سرمایه اولیه سرمایه جدید تولید نمیکند ، برای همین هست که در کشور‌های دمکرات کارگران قانونا حق اعتصاب کردن دارند که کار را انجام ندهند!یک برده هم بین گرسنگی کشیدن و کار کردن بدون حقوق و برای محل خواب و غذا باید یکی‌ را انتخاب کند ، آیا این نیز توافقی است؟ این یکی‌ از دروغ‌های کاپیتالیسم است که می‌گوید همه چیز توافقی است! بله توافقی به این صورت که شما انتخاب دیگری ندارید

منتها در صورتی که تمام سرمایه اش را بدهد و سیب بخرد و هرگز نیروی کار شخص C که به جز آن چیزی برای فروش ندارد را نخرد، شخص C هرگز از طریق شخص B سیب فروش نمیشود

همین خرید نیروی کار نیز بخشی از مشکل است ، برای سیب فروش اولیه ، کارگر بخشی از صاحب سود نیست بلکه بخشی از خرج اولیه است ، یعنی‌ سیب فروش اول تلاش می‌کند خرج اولیه را تا اندازه ممکن پایین بیاورد در صورتی‌ که اگر معامله عادلانه بود کارگر باید بخاطر تولید ثروتی که کرده از سود سهم برد نه اینکه کار خود را بفروشد!

زمانی این مدل مشکل دار میشه که شخص A شرایطی رو توسط قوانین یا هر چیز دیگه ای بوجود بیاره که شخص B و در نتیجه اش شخص C هرگز نتونند سیب فروش بشوند.

در یک mob هم اشخاص میتوانند یک روزی mob boss بشوند ، ولی‌ آیا این کّل قضیه که تبهکاری کار بدی است را هیچ می‌کند؟