[سامان]

hmm اینها که پیوندی بایسته به پرسمان پارسیک ندارند, از دیدگاه خودِ من در جایی چون اندرتار — یا جهانتار, یا رایاتار, یا همان اینترنت (; — که آشکاردن باور خود هیچ هزینه و
پیامد جانی و ... در بر ندارد, کار شما نااخلاقی است. یعنی اگر چیزی را نادرست میبینید, باید بگویید. اگر خاموشی گزیده و چیزی نگویید که هرگز چیزی درست نمیشود!

درباره‌یِ خود پارسیک هم این سخنان در همین سخنگاه و در نوشتار بسیار زیبایی از @مزدك بامداد, به نام «هفت خان اسپندیار» پیشتر یک به یک و بزیبایی پاسخ درخور گرفته‌اند: ساختارشناسی زبان پارسیک - برگ 5

پارسیگر

خوب من اصلا اعتقادی ندارم که همه رسالت دارن تا هرچه بنظرشون درست میرسه رو بگن یا هرچه که نادرست میدونن رو مورد نقد قرار بدن. ریشه ی خیلی از اختلاف های بشری همین احساس رسالت کردنه! بویژه اونکه بخوایم در همه چیز ابراز نظر کنیم.
مسائل انسانی خیلی مهمتری در دنیای پیرامون ما وجود داره که ما میبایست در مورد اونها احساس مسئولیت کنیم و نمیکنیم.
بسیاری از مسائل انسانی هستند که ما نباید در موردشون حتی اظهار نظری بکنیم و با خودخواهی نه تنها نظر میدیم، بلکه اصرار میکنیم که نظرمون حتما درسته و باید اجرا بشه.
تشخیص درست از غلط به قدری سخته و اهمیت اعمال و گفتار ما به قدری زیاده که هرکدوم از ما موقع حرف زدن و اظهار نظر، وقتی که میدونه این اظهار نظر ممکنه بر زندگی دیگران اثر بذاره، واقعا دست ودلش باید بلرزه.
اگر من بدونم تصمیمی که من میگیرم یا حرفی که میزنم هر دو احتمال داشتن اثر بد و خوب رو روی اطرافیانم داره، به شخصه ترجیح میدم برای دوری از اثر بد، قید اثر خوب رو هم بزنم.
اینها همگی به جهان بینی فرد بستگی داره و قضاوت اخلاقی بودن یا نبودنش کار چندان آسونی نیست.