[folaani]

کلا خوبه. مثل دورهء نظامیه. بین آدمهایی که تجربهء آموزش یا عملیات نظامی داشتن، آدمهای بی دست و پا و تنبل و خاله زنک و این حرفا کمتر پیدا میشه طبیعتا. غیر از اینه؟ یه چیزایی هست که آدم به نفع خودشه تجربه کنه. خیلی مفیدن. البته شاید آدمش هم باید باشه. یعنی ممکنه برای هرکسی چنین سودی نداشته باشه. باید آدم بااستعداد و آماده باشه. من با اینکه اصلا اجتماعی نبودم ولی بخاطر انگیزه ای که داشتم و لازم میدیدم، رفتم و تلاش خودم رو کردم. گرچه نتونستم ادامه بدم، اما همونقدر هم که رفتم باز تجربه کردنش رو خیلی مفید یافتم و تاثیر پایداری داشت که باعث میشه یک عمر تفکر و رفتارم تاحدی تغییر کنه. البته من چیزی کمتر از کنگفو رو قبول ندارم. دفاع شخصی رو هم قبول ندارم. دفاع شخصی مفیده ولی به هیچ وجه درحد کنگفو از نظر جسمی و روانی کامل نیست. ما توی کنگفو آموزش دفاع شخصی هم داشتیم، و حتی بوکس و کشتی هم بهمون آموزش دادن و مقداری کار کردیم. کنگفو تمام بدن انسان رو، تمام روانش رو، مبدل به سلاح میکنه. محدودیتی نداره. نبرد واقعی رو پیش چشم میاره. اون چیزی که تمام تاریخ و زندگی بوده و هست. کنگفو باعث شد که: 1) یاد بگیرم که آدم باید حداکثر فشار رو به خودش بیاره تا حداکثر بهره وری رو داشته باشه و معمولا حداکثر فشار اونی نیست که تا قبل از رفتن به آموزش کنگفو تصور میکنی. 2) افرادی وجود دارن با قابلیتهایی به طرز شگفت آوری بالاتر از دیگران و شما که تا وقتی ندیدی و خودت تجربه نکردی بقدر کافی درک نمیکنی میزانش و اهمیتش رو؛ بخاطر اینکه رفتن دنبالش و زحمت کشیدن؛ و این افراد دارن مدام پیشرفت میکنن و از شما جلو میزنن و برتری پیدا میکنن، اما شما هنوز توی صبح از جات بلند شدن یا دوتا درس و مشق ساده رو انجام دادن مشکل داری و تنبلی میکنی. بعد از فهمیدن این واقعیت ها، آدم انگیزهء جدی پیدا میکنه که اونم یجوری رقابت و پیشرفت کنه و برتری بدست بیاره. حالا توی رزمی نشد حداقل توی علم و فناوری و خلاصه هرچیزی که میتونه و استعدادش رو داره. البته شایدم من اینطور بودم. شاید هرکسی اینطور نباشه. رقابت چیز خوبیه. باعث پیشرفت میشه. ولی حسادت خوب نیست و نباید با رقابت اشتباه گرفتش.