[folaani]

میدونید انسان یک مقداری اسگول هم هست.
راحت جوگیر میشه.
مثلا همین علم که این همه توش تلاش و پیشرفت کردیم و مهم و بزرگ فرضش میکنیم.
واقعا اینطوریه؟
شایدم اینطور نباشه.
یا شاید بعضی چیزهای دیگه رو دست کم گرفتیم.
مثل همین رزمی و اصالت و نیاز و پتانسیلی که در ما هست و چیزهای نابی که میتونه به ما بده، که شاید با دریای علم بدست نیان.

میدونید مثلا بشر توی فکر رفتن به فضا و اکتشاف سیارات و ستارگانه، که هنوز خیلی از این آرزو دوره، و بیخ گوشش سیارهء ارزشمند خودش داره به سرعت خیلی بیشتری نابود میشه و تهدیدهای بزرگی تهدیدش میکنن.
این بنظر من یخورده ناواقعگرایانه هست و نابخردانه، و جوگیری و خیال زدگی انسان رو نشون میده.
قبل از اینکه ما بتونیم به اولیه ترین اهداف فضای خودمون برسیم، اگر به همین منوال بخواد پیش بره، کرهء زمین یکتای ما نابود میشه احتمالا شامل خودمون!

میان مثلا فیلم علمی تخیلی/مستند درست میکنن یا حرف میزنن و مقاله مینویسن درمورد اینکه با مرگ تدریجی خورشید ما چه بلایی سر تمدن انسان میاد!! اوهه داداش کجا میری ما نمیدونیم با این وضعیت چطور تا چند صد سال دیگه بقای خودمون رو حفظ کنیم اونوقت شما داری حساب چند میلیارد سال دیگه رو میکنی؟

به این میگن بچه بازی و حماقت!!

ما خیلی شانس بیاریم و هزار سال دیگه دوام بیاریم به گمانم حتی اون موقع هم مشکلمون این نخواهد بود و تازه در این مدت طولانی وقت کافی هست که علم و فناوری ما بتونه ما رو به مکان دیگری در منظومهء شمسی یا حتی جای دیگری خارج از اون ببره.

من فکر میکنم ما باید بر اساس واقعیت و زمان و مکان خودمون فکر و زندگی کنیم. زیادی نباید پا توی خیالات بذاریم. باید دنبال چیزهای کاربردی و واقعی باشیم. یه چیزهایی در دسترس ما هست، اما اونها رو دست کم میگیریم. راهها و روشهای برتری برای زندگی.