[folaani]

یه وقتایی شده یه حس قدرت و انرژی خاصی اومده توی بدنم.
خیلی حال میده اون مواقع. شاید حال هیچی بهش نرسه.
البته قدرت و انرژی به تنهایی نه؛ یه حس شجاعت و جنگندگی و مردانگی هم هست.
گاهی توی خیابون که راه میرم دوست دارم خودم رو بکوبم به ماشین ها که پارک کردن و اینا!!
حال خاصی میکنم.
ولی خب خودم رو نگه میدارم.
میدونم که اوج اینها و امکان بهره برداری حداکثری از این پتانسیل، در هنرهای رزمیه.
ولی عجب حالی میده آدم خفن باشه اونطوری.
یعنی بدنت محکم و سنگ، عضلات قوی، سریع، روان جنگنده، شجاعت درحد سلحشورهای باستانی، همراه با تیزهوشی.
ولی عجب چیزی درمیاد از آدم اونوقت.
یجورایی ابرانسان و سوپرمن درحد شدنی!!

بعد میدونی چیه این لامصب رو اصلا با تمام وجودت و با تمام سلول های بدنت احساس میکنی. نمیدونم شاید چون در ژنهای ما هست در جریان میلیونها سال تکامل. شاید از نظر روحی-روانی هم ریشه های عمیقی داشته باشه؛ هرچند شاید شما معتقد نباشید.
اصالت خاصی داره.
یعنی بگم من این همه دنبال علم رفتم و به علم علاقه داشتم تاحالا، این درجه از اصالت و جاذبه و احساس کمال و سرخوشی رو با علم حس نکردم.

بعد قابلیت های آدم بالا که میره و برتر میشه خیلی خوب و جالبه.
سرعت و قدرت حرکتت وای! مثلا یکی بخوره بهت اصلا حال میکنی. احتمالا اون پرت میشه یه طرف!!
بعدم خیلی دوست دارم اینطور مواقع دعوا و کتک کاری کنم. نمیدونم شایدم چون تاحالا خیلی کم کتک کاری کردم دچار کمبودش شدم
دوست دارم با دیگران بخصوص آدمهای گنده تر از خودم مبارزه کنم.
احساس میکنم اینطوری قوی تر میشم.

لامصب بس که به قدرت علاقه دارم و فکر کردم مثل اینکه این قانون جذبه چیه نیروها رو فرستاده طرفم!!
البته یه مدتی کمی کمتر از یک سال کنگفوتوآ رفته بودم قبلا.
از اون موقع آرزوش هنوز توی دلم مونده.

خیلی دوست دارم مثلا از روی نرده های توی خیابون به روشهای رزمی بپرم. واسم عقده شده همهء اینا. خیلی دوست دارم این توانایی ها رو داشته باشم. مثلا از ارتفاع زیاد هم بتونم بپرم.