[mahtab71]

این شعر فروغ رو خیلی دوس دارم.هر وقت اینو میخوانم یاد شعر مهتاب پاییزیِ شاملو یا زمستان اخوان میفتم.

بیتوته‌ی کوتاهی‌ست جهان در فاصله‌ی گناه و دوزخ

بیتوته‌ی کوتاهی‌ست جهان در فاصله‌ی گناه و دوزخ خورشید همچون دشنامی برمی‌آید و روز
شرمساری جبران‌ناپذیری‌ست.
آه
پیش از آنکه در اشک غرقه شوم
چیزی بگوی
درخت،جهلِ معصیت‌بارِ نیاکان است و نسیم وسوسه‌یی‌ست نابکار.
مهتاب پاییزی کفری‌ست که جهان را می‌آلاید.
چیزی بگوی
پیش از آنکه در اشک غرقه شوم
چیزی بگوی
هر دریچه‌ی نغز بر چشم‌اندازِ عقوبتی می‌گشاید.
عشق رطوبتِ چندش‌انگیزِ پلشتی‌ست
و آسمان سرپناهی تا به خاک بنشینی و بر سرنوشتِ خویش گریه ساز کنی.
آه
پیش از آن که در اشک غرقه شوم چیزی بگوی،
هر چه باشد
چشمه‌هااز تابوت می‌جوشند و سوگوارانِ ژولیده آبروی جهان‌اند.
عصمت به آینه مفروش که فاجران نیازمندتران‌اند.
خامُش منشین
خدا را
پیش از آن که در اشک غرقه شوم
از عشق
چیزی بگوی!

کلا فروغ ذهنی جلوتر از زمان خودش داشته و این ادراک عمیقش باعث شده که با دیدی خاص پیرامونش رو نگاه کنه.
وقتی جهالت اکثریت و بی تفاوتی اقلیت بیداد میکنه،وقتی حس میکنی همه ی تلاشت برای بهبود اوضاع مثه آب در هاون کوبیدن میمونه،اینجاست که سرخورده میشی و اگه شاعر باشی و احساست شدیدتر،پس بیشتر ازلحاظ روحی عذاب میکشی...(این برداشت کلیِِ منه و ممکنه بیربط باشه)