undead_knight نوشته: به نکته مورد علاقه من اشاره کردید :)
از نظر من انتظارات نتنها دوستی ها رو خراب میکنند بلکه با فرض اتمام دوستی حتی حس های خوب ناشی از اون رو هم از بین میبرند.
این جدا از اثرات منفی انتظار برای خود شخص هست که شما بهش اشاره کردید :)
آری، در باب «بَـیوسِش - expectation» یک کتاب میتوان نوشت

من درباره کارکرد مهند دوپامین (neurotransmitter) در این زمینه هم بسیار خواندهام. دوپامین یکی از neurotransmitter های مهادین مغزی است
که در بسیاری جاها هنود (اثر) دارد، ولی هنگام پاداش و پادافره (خوشی و درد) مغزی و بویژه در بیوسش هم نقشی مهادین بازی میکند.
Dopamine - WiKi
It has been hypothesized that dopamine transmits reward prediction error, although this has been questioned.[17] According to this hypothesis, the phasic responses of dopamine neurons are observed when an unexpected reward is presented. These responses transfer to the onset of a conditioned stimulus after repeated pairings with the reward. Further, dopamine neurons are depressed when the expected reward is omitted. Thus, dopamine neurons seem to encode the prediction error of rewarding outcomes. In nature, we learn to repeat behaviors that lead to maximizing rewards. Dopamine is therefore believed to provide a teaching signal to parts of the brain responsible for acquiring new behavior
Predictive reward signal of dopamine neurons. [J Neurophysiol. 1998] - PubMed - NCBI
نکته کوتاهیده اینکه اگر چیزی را ببیوسیم، هر چیزی که باشد، از "درست رفتار کردن کسی که دیگر دوستمان ندارد" تا دیر آمدن دوستمان تا هر چیز دیگر،
اگر از پیش این را ببیوسیم و چشمداشت ما درست درنیاید، مغز آنرا در جایگاه "پیشبینی نادرست" گرفته و پادافره که همان درد باشد میدهد.
هنگامیکه همین رویدادها اگر موبهمو رخ بدهند بی آنکه بیوسی پیشتر در کار باشد، هیچ حس پادافرهای هم در کار نخواهد بود.
در کنار آن، جایی که چیزی را "نبیوسیده" باشیم و رویداد خواستنی رخ داد هم حس خوب یا پاداش دست میدهد!
به سخن بهتر، در نداشتن بیوسش:
2- اگر رویداد همانجور که "دوست داشتیم" رخ داد، پاداش و خوشیای هم در کار خواهد بود!
seems like a no-brainer!
.Unexpected places give you unexpected returns