[undead_knight]

آدمها با توجه به نیازی که به محبت دارن چند دسته اند.حساسیت من بیشتر روی افرادیه که شرایط روحی خوبی ندارن یا خیلی تنها هستن.خب این افراد آسیب پذیرترند.ما نمیتونیم به بهانه ی اینکه مثلا من دیگه بشما علاقه ندارم و دلایل اینچنینی از زیر بار مسئولیت شونه خالی کنیم.
باید یاد بگیریم و این فرهنگ رو ترویج کنیم که زمانیکه از احساساتمون مطمئن شدیم اون روبه فرد مخاطبمون بروز بدیم و یا اگه بنابهردلیلی دوست داریم زودتر محبت مونو ابراز کنیم از همون ابتدا بگیم که ایجاد این ارتباط هیچ مسئولیتی نخواهد داشت و فرد مقابل آگاهانه و با مطلع بودن از همه چیز با ما ارتباط برقرار کنه.
اما درمورد مثال شما تظاهر به دوستی پیامدهای بدتری خواهد داشت در این شرایط بهتره که تا زمانیکه اون شخص به شرایط عادی زندگی برمیگرده کنارش باشیم.گاهی اوقات ضربات دروحی لطمه های جبران ناپذیری رو به یک فرد میزنه.

ببنید من دارم میگم یک نفر با علم به فریب دیگران یه چیزی رو میگه یا کاری رو میکنه،زمانی هم هست که شرایط چیزها رو عوض میکنند.
من باور دارم که در هر رابطه ای باید آگاهی باشه و از همون اول در مورد اینکه اگر قرار شد روزی رابطه تموم بشه هم توافق وجود داشته باشه(مگرنه به نظر من هم بهتره شروع نشه)
اصولا تظاهر و دو رویی از نظر من چیزهای شدیدا نفرت انگیزی هستند حتی اگر توجیه های ظاهرا خوبی هم داشته باشند.
کنارش باشیم یعنی چی،بیشتر میشه توضیح بدید؟