[undead_knight]

گاها شده از فردی که باهاش رابطه ایجاد میکنیم حس خوبی دریافت کنیم.بله انجا بدون اینکه فرد مسئول حس ما باشه ما خودمون تعین کننده ی میزان این ارتباطیم.
اما مفهوم دوستی کاملا دو جانبه ست.دوست تو کسی هست که این حس رو بهت انتقال میده و هوشیارانه هم اینکار رو میکنه.گاها با رفتار ها و انجام اعمالی دعوتت میکنه که چنین حس خوشایند و دید مثبتی به رابطه داشته باشی.و شما هم بنا به این دعوت دیدت رو تغییر میدی و به اون رابطه ارزش میدی و گرنه میتونستی به این رابطه خیلی معمولی نظر داشته باشی.
به نظرم افراد باید این مسئله رو درک کنن که وقتی احساسات افراد رو برانگیخته میکنن مسئولیتش رو بپذیرند و برای طرفشون احترام قائل باشن.رعایت نکردن چنین مسئله ای مسلما در افراد نتایج مثبتی نداره و دید همه رو نسبت به هم منفی میکنه.اینها همه به تجربه گفته شد و شاید از دید کارشناسانه و روانکاوانه چندان همسویی نداشته باشه اما این فرهنگ رو دوست دارم و بهش ارج میدم چرا که مفهوم ارتباط رو والایی میبخشه

درسته.
اگه باعث بشیم که فردی نسبت بهمون احساس پیدا کنه در قبالش تعهد داریم و مسئول هستیم.در غیر اینصورت عمل ما میشه با احساس دیگران بازی کردن.

من این رو به دو بخش تقسیم میکنم
کسی که آگاهانه این احساس رو ایجاد میکنه و ازش منفعت آگاهانه میبره.
کسی که احساس رو آگاهانه ایجاد میکنه ولی ازش منفعت آگاهانه نمیبره.

خب شما بفرمائید تکلیف کسی که یک احساسی رو در ابتدا داشته و بعد اون احساس(به هر دلیلی)از بین میره چیه؟آیا باید با استناد به گذشته شخص رو مجبور به ادامه دادن دوستی کرد؟