[Russell]

نکته ای که ذکرش خالی از لطف نیست این هست که توی محیط اینجا دوستانی که طرز فکرهای فلسفی اجتماعی جالب و سطح بالایی دارند از نظر دید سینمایی زیاد سطح بالایی ندارند، که البته طبیعی هم هست چون وقتی استاندارد شما برای سینما بالا میرود که فیلم زیاد دیده باشید و همه وقت این کار را ندارند، به طور مثال یکی از دوستان دیدار با والدین رابرت دنیرو را بهترین فیلمی که دیده معرفی کرده بود، با احترام شدید برای کسی که چنین نظری دارد باید بگویم اگر شما صد تا فیلم کمدی یا صد تا فیلم اکشن ببینید حالتان از تمام اینگونه فیلمها خراب میشود و عشوه های خرکی بازیگران زن یا چاخان های اکشن فیلم دیگر برایتان جذابیتی نخواهد داشت، از بین دوستان امیر گرامی رو دیدم که مثل اینکه سینمایی هستند، یا شیرین خانم که توانسته یکی از سخت ترین فیلمهای لارس وان ترایر را تا آخر ببیند، چیزی که سینما میتواند به یک شخص بدهد این است که چشم دیدن زیبایی ها را به او میدهد، مخصوصا چشمی برای دیدن تصاویر، ولی مطمئن نیستم این ویژگی را کسب کردن واقعا ارزش وقتش را داشته باشد، برعکس در بیرون از محیط این فوروم دوستانی را میبینم که چشم هنری سینمایی بسیار قوی دارند ولی امان از یک مقدار منطق، اینکه کدام ارزش بیشتری دارد را هم البته میتوان از وضع امروز جامعه ایران حدس زد.

من از طرف خودم میگم ولی بگمانم وضع چندتا از دیگر دوستان هم باشه،آره خوب فیلمهای اکشن حقیقتش فقط و فقط زیبایی دیداری هست،وگرنه به قول شما داستانهای خالی بندی برای دوران نوجوانی ما جالب بود الان بیشتر مایه خنده است.ولی آنارشی هم گفت حال و هوای فیلم و حتی رمان رو زیاد من ندارم اونجور،بعضی مواقع البته لذتبخشه ولی حال و حوصله و تمرکز میخواهد.ولی زیبایی دیداری جلوه های ویژه امروز رو همراه با موزیک متن مثلا از AC/DC رو من چیز سبکی نمیدونم.بنظر من سبک دونستن این هنر و خوشی هاش ناشی از یک درک اشتباهه،