[کافر_مقدس]

امام نقی در بستر بیماری بود. اطبا و حکما از وی قطع امید کرده بودند. صدای گریه سوسن و ابولاشی فضا را پر کرده بود. شمقدر سر به بیابان نهاده و عفیر هم از بس عرعر کرده بود خروسک گرفته بود.

تا اینکه حکیمی پیش آمده و گفت: یابن رسولولا. تنها یک راه‌حل برایش موجود است. آنهم جماع با دخترکی زیبا و باکره است. امام با خشم، شلنگ سرم و لگن و تنقیه را به سوی طبیب انداخت و گفت: ملعون شرم کن. من امام شیعیانم. دراین لحظات آخر این چه کاری است؟ سوسن و ابولاشی دست به دامان حضرت شده و شیون کنان خواستار موافقت امام شدند. امام در نهایت گفت: باشه. ولی شرط داره. شرط اول اینه که کور باشه.

طبیب: چرا مولای من؟

امام: خوب ابله واسه اینکه منو نشناسه و آبروریزی نشه. شرط دوم اینه که کر و لال هم باشه.

سوسن: این دیگه واسه چیه؟

امام: خوب شاید از روصدای من یا شما بفهمه قضیه چیه. بعد میره به همه میگه. تازه باید بی‌سواد هم باشه.

- بابا به سوادش چیکار داری؟

- خوب شاید بالاخره یه جوری فهمید با کی جماع کرده. نتونه هیچ جوری به کسی بگه.

- باشه. دیگه امری ندارید؟

- چرا یه چیز دیگه. باید سینه‌هاش بزرگ باشه.

- گرفتی مارو؟ اینو دیگه واسه چی میخوای ؟

- آخه دوست دارم!