[Russell]

خوب این سخت شد، خوشبختی خود آدم (نه نژآد آدم) را میتوانیم بگوییم: سرخوشی - درد

پس اگر به کسی زندگی بدوی سرخوشی و لذت بیشتر از زندگی امروزین میدهد، چگونه ثابت کنیم درست "احساس" نمیکند؟

چرا باید ثابت کنیم؟
یعنی کسی را که درد میکشد متقاعد کنیم که سرخوش است؟

برای گفتمان کردن بدید من نیازی نیست ثابت کنیم آدم بدوی خوشبخت بوده یا نبوده، میتوانیم آدم امروزینی که
خود را خوشبخت میبیند را به گذشته ببریم و ثابت کنیم که احساس بدبختی خواهد کرد: پس زندگی امروز بهتر از گذشته است.

خوب همین بررسی خوشبختی کشورهای امروزی میتواند میزان بررسی باشد،ساکنان بدوی کشور بوتان از همه خوشبختتر اعلام شده اند.

اثبات ما همانجور که میلاد گفت: عمر دراز‌تر، تندرستی بیشتر، آزادی‌های فراوان‌تر، موقعیت‌های (opportunity) فزون‌تر، تراز آگاهی کلان‌تر و ...

اگر کسی میگوید در کنار اینها چیزهایی ناشناخته به مراتب زندگی را ر‌نج‌بارتر کرده‌اند بایستی خود نشان دهد چه چیزهای ناشناخته‌ای و چگونه.

همه موارد بالا خوبی و بدی خودشان را باید نشان دهند،اگر برای خوشبختی بشر مفید نباشند اصلا بی ربط میشوند.مثلا آزادی زیادتر اگر انسان را ناآرام و ناخشنود کند بجای مثلا آزادی محدود اولیه بین گزینه های بسیار محدود چه؟