ورود

Jooyandeh · 11-25-2010, 09:01 PM

در آیاتی از قرآن، قرآن خودْ را «مُصَدِّق» آن‌چه از کتاب‌‌های-آسمانی‌یی دانسته است که نزدِ اهل‌کتاب (= الْيَهُود وَالنَّصَارَى) موجود هستند؛ کتاب‌هایی که قرآن آن‌ها را پیشاروی خود می‌داند. تعداد چنین آیاتی در قرآن ۱۷ هست -- به این قرار:

* 2:41
* 2:91
* 2:97
* 2:89
* 2:101
* 3:3
* 3:39
* 3:50
* 3:81
* 4:47
* 5:46
* 5:48
* 6:92
* 35:31
* 46:12
* 46:30
* 61:6

پیش از ارائه متن اصلی این آیات و ترجمه‌ی دقیق آن‌ها، ابتدا معانی‌یِ لغاتِ موردِ بحث را، به نقل از واژه‌نامه‌ی عربی-به-انگلیسی‌یِ بسیار معتبر Edward William Lane، شرح می‌دهیم.

واژه‌یِ «مُصَدِّق»:

[ATTACH=CONFIG]126[/ATTACH]

ترجمه:

«مُصَدِّق» کسی است که کس دیگری را، در اطلاعاتی که می‌دهد یا روایت‌گری‌اش، می‌پذیرد، یا با او موافق است، یا به او باورمند است.

«مصدِّق» را در فارسی می‌توان به‌درستی "تصدیق‌کننده" ترجمه نمود. «تصدیق» هم یعنی، حقیقت دانستن اطلاعات یا بیان کسی.

[ATTACH=CONFIG]125[/ATTACH]

در واژه‌نامه‌یِ ده‌خدا نیز، واژه‌یِ «مُصَدِّق» چنین معنا شده است: «تصدیق‌کننده و آن‌که تصدیق کند دیگری را و گواهی دهد صداقت و راستی دیگری را. (ناظم الاطباء). بر-راست-دارنده. (مهذب الاسماء). تصدیق‌کننده‌یِ چیزی یا کسی. گواهی‌کننده‌یِ راستی چیزی یا کسی را. (از یادداشت مؤلف ).» (منبع)

در این واژه‌نامه، ذیل مدخل «تصدیق کردن» نیز، چنین آمده است: «اقرار به راستی کردن. (ناظم الاطباء). راست شمردن. راستگوی شمردن. راست داشتن. راستگوی داشتن. (یادداشت مرحوم دهخدا).» (منبع)

پس، روشن می‌شود که این‌که قرآن خود را «مصدِّق» کتاب‌های آسمانی‌یِ نزد اهل‌کتابِ معاصر با خویش دانسته است، به آن معناست که این کتاب بر راستی و درستی این کتاب‌ها گواهی داده است و اعتبار الهی و حقیقت‌گویی این منابع را تأیید نموده است.

در پست‌های بعدی به بررسی دقیق‌تر این آیات و آیاتِ مشابه می‌پردازیم. در ادامه نیز، مهمترین اعتراضات اسلامی بر این سخن خود را (به‌شکل درست و غیرپوشالین) منعکس نموده و به آن‌ها پاسخ خواهیم داد.

ورود
نام‌کاربری / رایانامه
رمزعبور:	فراموشی رمزعبور
	مرا به‌خاطر بسپار.