آلیس نوشته: کارواژه‌های است، بود، شد و ... در دستور زبان پارسی کارواژه‌های «کمکی» هستند و نه کارواژه‌های مهادین!
خویشکاری آنان روشن نمودن «بافتار گزاره» می‌باشد. زمانیکه شما "است"، این کارواژه‌ی کمکی را از گزاره بزدایید
کژساختی برمیاورید، به نمونه گزاره‌های زیر را ببینید:
«نامه نوشته.» این گزاره، کنون فرزام است یا "جمله‌‌ی مجهول" یا آینده؟! (= او نامه نوشته است یا او نامه نوشته بود یا
نامه نوشته شد یا نامه نوشته خواهد شد؟!)

این نادرسته,
سخن سرکار همایون روی زدایش "است" بود, نه "بود" یا "بوده" یا "بوده است":


اگر میخواستیم زمان آنرا روشن کنیم, آنگاه آنرا هم ناچار میگوییم:

اگرنه خود [است] همواره در پارسیک میتواند بیافتد (هنگامیکه دیگر زبانها نمیتواند).


همچنین ما «جاینام کارگیر» هم داریم که میتواند گزاره را روشنتر کند:



پارسیگر