بنظر من نیاز به مخدر دین در بزرگسالان تا اندازه زیادی وجود دارد و دین متخصص ارائه افیون برای فرار از ترس و غم ِ مرگ ولی من فکر میکنم درباره کودکان اینطور نیست چرا که اصلا درکی از مرگ ندارند که برایش نیاز به مخدر داشته باشند.در مورد نزدیکان هم بجز پدر و مادر گمان نکنم فراموش کردن و دوری آنها برای کودکان چندان سخت باشد که نیاز به چنین مخدر قوی و خطرناکی باشد.

در رابطه با اینکه یک ناباور چطور باید بچه رو در مورد این مسائل آگاه بکنه من تا حد زیادی با امیر همنظر هستم.تا به حال هم هیچ ارگان دولتی یا خصوصی یا خود جامعه نتونسته نشون بده بهتر از پدرومادر میتونه به پرورش بچه ها کمک بکنه و با وجود اینکه من نهاد خانوتاده رو ناکارامد میدونم(حتی با وجود پدر و مادر ناباور و لیبرال!)فعلا در همین قالب باید دنبال راه حل بود.
پیشنهاد من این هست که علاوه بر چیزی که امیر گفت و ارائه کردن اکثر سیستم های ایدولوژیک با توجه به اهمیتشون به کودک،باید نظر خودمون رو هم نه به عنوان حقیقت بلکه به عنوان نظر سرپرست کودک بهش بگیم و از همون کودکی این رو بهش یاد بدیم که حتی ما به عنوان سمبل اتوریته و قدرت در ذهن اون و با وجود رابطه عاطفی که این وسط موجوده دیدگاهی داریم که میتونه اشتباه و نادرست باشه و این دیدگاه رو ما بی طرفانه و نه از موضع حقیقت محض داریم بهش ارائه میکنیم.

اینطور حتی اگر کودک به دینی گرایش پیدا کنه کمتر ممکنه نسبت به باورهاش تعصب و وابستگی غیر منطقی پیدا کنه و این برای من بسیار مطلوب تر از کودکانی هست که ناباورند ولی به باورهاشون تعصب شدید دارند.