البته باید هنر رو ابتدا دقیق تعریف کنیم.
ولی من با تصوری که از هنر دارم فکر میکنم کنگفو هنر است.
هنر قدرتمند شدن.
هنر شکل دادن جسم و روح و روان خود و ارتقای آن به یک سطح برتر.
خب این هنره.
اگر هنر نیست پس چیه؟
تازه من فکر میکنم برترین نوع هنر هم هست، چون 100% کاربردی و واقعیه.
اتفاقا هنرهای دیگه کمتر هنر هستن بنظرم من!
مثلا نقاشی چیه به چه دردی میخوره؟ چقدر بازدهی داره؟
حالا موسیقی بگی باز یک مقدار تاثیر داره و میتونه انرژی و انگیزه و الهام بیشتری بده. ولی این انرژی و انگیزه و الهام رو هم بعدش باید برای مقاصد عملی و کاربردی استفاده کنیم تا فایدهء واقعی داشته باشه.
هنر اینه که سطح زندگی خودت رو ارتقا بدی، که موثرترین راهش از طریق اصلاح و ارتقای خودته.
و کنگفو اگر درست شناخته و توسط افراد درست، درست استفاده بشه، یکی از کاراترین ابزارها در این راه است.

خب تصور شما از رزمی و رزمی کار صحیح نیست.
چرا فکر میکنید کارشون کتک کاریه؟
فکر میکنید اراذل و اوباش هستن؟
مگه استادان بزرگ رزمی همشون اینطور بودن؟
نه، خیلی هاشون آدمهای واقعا خردمند و مهربانی بودن و از خشونت تاحد ممکن پرهیز میکردن.
اصولا هم آدمی که روی خودش سرمایه گذاری و کار میکنه و به جایی میرسه بنظر من ارزشمندتر میشه و بیشتر قدر سلامتی و آسایش خودش رو میدونه و همینطور سر هر چیز کم ارزشی خودش رو به خطر نمی اندازه.

ضمنا من شخصا حتی نمیخوام مثل اویاما چندتا گاو بیچاره رو بکشم. چون فکر میکنم کارمای بدی ایجاد میکنه و درست نیست.

کسی که دنبال رزمی میره لزوما بی اخلاق و بی اعتقاد و بی مرام نیست.