کدام انسان شکوهمند است و ارزش بودن دارد؟

آنکه همچون ببری قدرتمند در بالای صخره ها می ایستد و به خودش و همه چیز اطرافش احاطه دارد، یا آن موجود ضعیف حقیر؟

من از ضعیف بودن خجالت میکشم.
ضعیف ننگ است.

طبیعت و جانوران را نیز دوست دارم و میخواهم از آنها حمایت کنم.
اما میدانم که یک موجود ضعیف به درد خودش هم نمیخورد، چه برسد به درد دیگران.

شایسته است که آدمی قدرتمند و مسلط باشد؛ البته همراه با معنویت/خرد و اخلاق و مرامی نیکو. بر وجود و روان خودش هم مسلط باشد. سرشار از ارادهء مثبت باشد.

آدمی خلیفه است بقول مذهبیون.
خلیفه نباید ضعیف باشد.
نباید حقیر باشد.

دیگران چشم امیدشان به آن خلیفه است.

اگر خلیفه تحقیر شد، اگر ناتوان از حتی دفاع از خودش بود، ناتوان از خوشبختی بخشیدن به خودش، این درنظر من جز ابتذال و ناامیدی و پوچی چیزی نیست.