سلام. نخیر.
این استدلال کاملا درست نیست. هرچند تا حدودی درسته

شما جهت کسب اطلاعات صحیح از اون زمان باید به یک سند قدیمی مراجعه کنید.
توصیه میکنم آخر شاهنامه رو بخونید.

قطعا لشکر کشی به کشور بزرگی مثل ایران، نمیتونسته از تعقیب کردن و مجازات یک گروه فراری شروع بشه
در اون زمان عراق خاک سرزمین ساسانیان بوده و تیسفون (شهری نزدیک بغداد) ، مرکز حکومت ساسانیان بوده.

مهمترین علت حمله اعراب یه ایران، به شخصیت ذاتی عمر صدیق بر میگرده. مثل اینکه ایشون خیلی اهل جنگ و کشورگشایی و دعوت مردم به اسلام بوده..
در قرآن سوره روم اومده که ای مسلمانان به روم حمله کنید. پیروزی با شماست. ولی در زمان پیامبر این اتفاق نمی افته. حتی آخرین آرزوی پیامبر در بستر مرگ هم همین بوده که چرا حمله نمی کنید؟ وعده خداوند قابل اجرا و لازم الاجراست!
خب عمر به دلایلی نمیذاشته حمله کنن. پیامبر هم که مشورت را بر تصمیم شخصب ترجیح میداده..

بعد از پیامبر، عمر بنا به دلایل جاه طلبی و کشور گشایی و .. که گفتم و البته نمایش قدرت خودش، به روم حمله میکنه. بی هیچ بهانه ای. پیروز میشن..
طعم پیروزی در وجودشان بوده که دوباره به ایران حمله میکنن و اون زمان سلطنت ایران متزلزل بوده. شکست پذیر بوده

اینجوری میشه که ایران به تصرف اعراب می افته. واقعا نمیتونه به دلیل تعقیب و گریز این اتفاق بیوفته

یکی از دلایلی هم که ایرانی ها شیعه شدند و از عمر صدیق دل خوشی ندارند، شاید به همین برگرده که اون با شخصیت جاه طلبی خودش، ایران رو تصرف کرد..
شیعه شدن یعنی مخالفت اعتقادی با عمر
طرفداری از ائمه یعنی جنگ ظاهری با عمر و اطرافیانش

اینجوریاست دیگه...
در ضمن حضرت علی هم نمیتونسته مخالف حمله به ایران باشه. اون هم به مصر لشکر کشیده. اون در نهج البلاغه خواستار مسلمان شدن مردم دنیا هست. با جنگ!

در مورد غارت و سهم جنگ و ...، همه جای دنیا اینجوری بوده. ایرانی ها هم در زمان سلوکیان و ساسانیان ( طبق شاهنامه) وقتی حمله می کردند، غارت می کردند :-)