منظور من از بی چشم داشت یعنی اینکه به دنبال نفع خاصی در این رابطه نباشیم.
ولی یک فرد تنها زمانی احساسش را هزینه میکند که طرف مقابلش با انجام اعمال و رفتاری چنین مسئله ای را از او بخواهد یا زمینه اش را به نوعی فراهم کند.وگرنه که به هر کسی نمیتوان چنین حسی داشت و اگر داشت و انتظار عکس العملی نبود این رابطه دوستی نیست و یک عمل مقطعیئست.
وقتی فردی با رفتارش مارا به هزینه کردن احساسمان دعوت میکند فکر میکنم موظف است که مسئولیت اعمالش را بپذیرد.
ضمن اینکه این درست که هر گاه احساس کردیم روابط ایجاد شده ما را انطور که باید ارضا نمیکند رهایش کنیم اما از همین مسئله هم میتوان به راحتی سوءاستفاده کرد. از این بابت است که اصرار دارم هر فردی مسئولیت ادعاهایش را به عهده گیرد و به این قائده یک طرفه ننگرد.
مسئله بعدی این هست که در فرهنگ ما هم به نوعی رابطه ها از هم تفکیک شده اند.
مثلا من به خواهرم که صمیمیت زیادی داریم دوست نمیگویم.یا دوست دانشگاهیم را از دوست صمیمی ام جدا میدانم یا همسایه یا همکار یا .... خوب فرض ما هم دوستی به معنای خودش است که هر کسی میتواند به راحتی وانمود کند که دوست شماست و انقدر در این فریب متبحر باشد که نتوان تشخیص داد نیت و قصدش چیست. مختصر اینکه دوستی ها (به معنای واقعی)با ارزشند و لی این طبیعیست که در ان هر دو فرد بابت احساسی که خرج میکنند این اطمینان را از طرف مقابل داشته باشند که اشتباه نمیکنند و این هزینه احساسی به جاست