آسمان رقصید و بارانی شدیم

موج زد دریا و طوفانی شدیم

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون

روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

حافظ

اي که در کوچه معشوقه ما مي‌گذري

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست


صحبت عافيتت گر چه خوش افتاد اي دل


صوفي سرخوش از اين دست که کج کرد کلاه


دل حافظ که به ديدار تو خوگر شده بود

شادی به روزگار گدایان کوی دوست

بر خاک ره نشسته بامید کوی دوست

گفتم به گوشه ای بنشینم ولی دلم

ننشیند از کشیدن خاطر به سوی دوست

صبرم ز روی دوست میسر نمی شود

دانی طریق چیست تحمل ز خوی دوست

خاطر به باغ می رودم روز نوبهار

تا با درخت گل بنشینم به بوی دوست

سعدی

ترسم که صرفه ای نبرد روز بازخواست

حافظ زدیده دانه ی اشکی همی فشان

دریای اخضر فلک و کشتی هلال

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار

نکته روح فزا از دهن دوست بگو

نامه خوش خبر از عالم اسرار بیار

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام

شمه ای از نفحات نفس یار بیار

حافظ

روز مردن سويم از رحمت نگاهي کرد و رفت



دل حديث شوق خود در بزم جانان گفت و مرد



تا نظر بر عارضش کردم، خط مشکين دميد



ترک چشم او ز مژگان بر سرم لشکر کشيد


يارب آسيبي مباد آن کرکس مستانه را



هم سفالين ساغرم بشکست و هم مسکين دلم


ماهي از شوخي دلي پيش فروغي ديد و برد

تا که احمق باقی است اندر جهان / مرد مفلس کی شود محتاج نان؟!

(مولوی)

نفرین به زندگی که تو ماهی من آدمم
نفرین به من که پیش فراوانی ات کمم
نفرین به آنکه فرق نهاده است بین ما
تا تو بهشت پاکی تا من جهنمم
نفرین به خلقتی که مرا عرضه کرده است
من که تمام رنجم، من که فقط غمم

"سید رضا محمدی"

مهمان عزیزی که پی دیدن رویش - همسایه همه سرکشد از بام و در اینجاست

ساز خوش و آواز خوش و باده دلکش - آی بیخبر آخر چه نشستی خبر اینجاست


شهریار



به فروم دفترچه خوش آمدید گرامی