درود دوستان
من یه دشواری ای دارم که دوست دارم نگر شما را بدونم.
من نمی دانم چرا انقدر عشق فرنگ دارم! از کودکی همینجوری بوده ام.
در ویرم اینگونه نهادینه شده که آدم فقط اگر به کشورهای بیگانه(خارجی) برود می تواند خوشبخت باشد!!!
در حالیکه میبینم بسیاری از در ایران بودن خرسند هستند.
نگر شما چیه؟ آیا آدم می تونه در ایران باشد و کامروا و خرسند باشد؟؟؟
یا کسی چوم من باید میهن را پدرود گوید؟
من که زبان فارسی را دوست دارم و شاهنامه می خوانم چرا فرنگ را دوست دارم؟؟؟؟
کلاً منش و شخصیت سنتی ای دارم. زیاد هم اهل باده و می و دختربازی و دیسکو نیستم، ولی...!
مهر ورزیده و بگویید که در ایران هم اگر بمانی می توان شاد و پدرام(خوشحال) بود!
پارسیگر