اول این رو بگم که من آتئیست نیستم و مسیحی هستم،دوستی از نظر من ربطی به اینکه شخص چه دین و مذهبی داره نداره،این موضوع رو من توی دانشگاه وقتی با همکلاسیهام سر و کله میزدم تجربه کردم،به طور مثال دو نفر را برای شما از نظر دین و دیدگاه مقایسه میکنم:

شخص اول،شخصی بود که مذهب خودش رو زیاد جدی نمیگرفت مشروب میخورد،دوست دختر خودش رو هم داشت و زیاد مذهبی بازی هم در نمیاورد،ولی اهل دودره بازی،دروغ گفتن،توقع اینکه دیگران برایش وقت صرف کنند ولی اون وقت صرف دیگران نکند و...

شخص دوم،آدمی مسلمون،شدیدا مذهبی،ولی تحمل کردن رفتارهای مذهبی او برای من قابل تحملتر از تحمل کردن رفتارها و دورو و دورنگ بازی های شخص اول بود

حرف من این هست که فاکتور هایی که باعث دوستی آدمها با یکدیگر میشه توی گوهر انسانی اونها هست خصوصیت هایی مانند صداقت،درک،قابلیت اعتماد،محبت و بقیه ی خصیصه های دیگرشون که هیچ ربطی به اینکه مذهب یا ملیت یا نژاد یا اینکه عقیده ی اونها چی هست نداره،به نظر من تحمل ناپذیر بودن یک مسلمان،یک مسیحی،یهودی و... به همون اندازه هست که تحمل نکردن یک آتئیست هست،به طور مثال در همون گفتگو بعضی از خصوصیات اخلاقی یکی از افراد آتئیست سایت برای من واقعا غیر قابل تحمل بود،که البته ربطی به آتئیست بودن او هم نداشت،حرف کلی من اینه که ارتباط انسان ها با هم و دوستی هاشون و... بیشتر بر پایه ی خصوصیات های انسانی اونها هست و نه عقاید اونها البته این رو هم اضافه کنم که مثلا شخصی که فکر میکنه چون کسی مثل اون فکر نمیکنه، باید کشته بشه،به سادگی میشه گفت اون شخص فاقد یک سری از اون خصوصیت های انسانی هست