البته درست است که علم پزشکی انطور که باید عمل نمیکند.خصوصا در کشور ما که پزشکان بیزینس من هستند تا معالج.
اما با این وجود من ایراد اصلی به خودمان میگیرم.چرا که به تشخیص خودمان نام بیمار بر خودمان مینهیم.در حالی که درست تر ان است که نسبت به رفلکس های بدنمان دقیق باشیم و اول مطمئن بشویم که حقیقتا مشکلی هست بعد اقدام کنیم.در ثانی تشخیص بیماری تنها به عهده ی پزشک نیست که خود فرد هم باید بدانید دقیقا مشکلش کجاست .این هم با تحقیق و بررسی و مشورت با چند متخصص ممکن است.
مثلا من خودم فکر میکردم که مشکلم ناشی از مشکلاتی بوده که داشته ام و بر روی اعصابم تاثیر گذاشته و خود را سپردم به دست این روانشناسان بی سواد و روانپزشکان بیسواد تر!!(البته با احترام به جامعه ی پزشکی اما این یک تجربه ی بد برای من بود)
یادم می آید یکی از موارد استرس زا را که به روان شناسم گفتم ایشان هم ,چنین تجربه ای داشتند.در نهایت فکر کنم من ایشان را مشاوره کردم و از اتاق بیرون رفتم!!
پس از انواع و اقسام بلاهایی که سرم امد و هزینه های مالی و انرژی که صرف کردم متوجه شدم که اصلا مشکل من یک مورد فیزیولوژیکی بود و با یک داروی خیلی ساده قابل حل بود!!