به نظرم امروز با مسائلی مواجه هستیم که قدری موضوع را پیچیده‌تر میکنند . بارِ اخلاقیِ خیانت را به همین سادگی نمیتوان روی فرگشت و طبیعت گذاشت و یا علی مدد گفت . اگر اینطور باشد خیلی چیزهای دیگر را هم باید همین‌طور بسنجیم و آنگاه هیچ گناه‌کاری در هیچ‌جای دنیا وجود ندارد (در واقع هم چنین است!) . به هر حال ما با نوعی تعهد روبرو هستیم که در پی رابطه‌ی عشقی پدید می‌آید و هیچکدام از دوطرف نمیتوانند ادعا کنند که از آن خبر نداشته‌اند . این نگاه شاید بازگردد به تجربیات و سلیقه‌های شخصی خودم . اما فکر میکنم کمتر کسی با من در این مورد اختلاف داشته باشد .
این موضوع همیشه از بغرنج‌ترین مسائل زندگی زناشویی و روابط عاشقانه بوده و هست . در روابط عاشقانه مردان( ِ گوش به زنگ) همیشه در تکاپو هستند که مبادا بشود آنچه نباید بشود . در واقع در روابطِ عاشقانه این مردان هستند که بارِ تداوم و استحکام رابطه را بر دوش میکشند . در ازدواج اما نه . گویا زنان بیشتر باید هوشیار باشند . اما بازهم اینجا مردانی هستند که به اعتماد آن تعهدِ کاغدی‌ِ محضری ، فکر میکنند زنشان دیگر هرگز به فکر کسی نخواهد بود . غفلتی‌ست مهلک!
آن قانون سودمندی را میشناسم و به آن باور دارم . اما این نمیتواند همه‌ی مشکل را حل کند و حرفهای خیلی بیشتری در این مورد هست . من به شخصه نمیتوانم همچون ولتر برای عشقِ جدیدِ معشوقم شعر و ترانه بسرایم و احتمالا باید انتظار مرثیه را داشته باشد! مشروط به اینکه بدانم پیش از کات کردن با من مدتها با شخصِ دیگری در ارتباط بوده .